Βρίσκω τον τίτλο εντελώς λάθος. Η ευτυχία είναι κάτι απόλυτα προσωπικό και δεν υπάρχει αντικειμενικός ορισμός της ευτυχίας. Π.χ. εγώ νιώθω ευτυχής όταν είμαι μόνος μου με τον σκύλο μου στην κορυφή ενός βουνού. Και σε εκείνη την ευτυχισμένη στιγμή δεν με αφορά ούτε το ΑΕΠ της χώρας ούτε τα ποσοστά ανεργίας.Δεν λέω ότι τα προβλήματα αυτά δεν υπάρχουν ή οτι δεν είναι σημαντικά. Λέω μόνο οτι η ευτυχία είναι κάτι υποκειμενικό και ΜΗ μετρήσιμο. Ιδίως ΜΗ συγκρίσιμο. Εκτός αν εξισώσουμε ευτυχία = λεφτά, οπότε θα καταλάβω το στηθοδάρσιμο και τον θρήνο.Ακόμα και στην ίδια χώρα, με το ίδιο ποσοστό ανεργίας, αλλιώς την βιώνει ο άνεργος με τα 2 παιδιά, αλλιώς την βιώνει ένας υδραυλικός και αλλιώς ένας μεγαλογιατρός.Και επειδή η ευτυχία είναι ένα αίσθημα, δεν μπορεις να την μετρήσεις (5 κιλά ευτυχία) και να βγάλεις μέσους όρους.Αν η ανεργία είναι ήδη άκυρος παράγοντας σαν ένδειξη ευτυχίας, το ΑΕΠ που επίσης αναφέρθηκε είναι ακόμα πιο άκυρος. Το ΑΕΠ είναι μια εντελώς αφηρημένη οικονομική έννοια. Ναι, σαφώς και επηρεάζει τις ζωές μας, αλλά πολυ, πολύ, πολύ έμμεσα. Κανένας δεν έγινε 30% πιο δυστυχιμένος επειδή έπεσε το ΑΕΠ 30%.Αντί να προσπαθήσουμε να μετρήσουμε κάτι που δεν μετριέται - όπως ένα αίσθημα ευτυχίας - θα ήταν σωστότερο να μετρήσουμε την ποιότητα ζωής. Και εκεί θα πατώναμε, αλλά τουλάχιστον θα πατώναμε σε μετρήσιμα και συγκρίσιμα μεγέθη.Υ.Γ. Δεν χρειαζόμαστε κανέναν μετρητή ευτυχίας. Ούτε συγκρίσεις με άλλους λαούς. Το ξέρουμε και μόνοι μας ότι ρίξαμε την χώρα στα βράχια και ρημάξαμε τις ζωές μας.Το πρόβλημα δεν είναι η ευτυχία. Τα προβλήματα είναια) νομίζουμε οτι για ολα φταίνε οι άλλοιβ) θέλουμε να αλλάξουν όλα, αλλά χωρίς να αλλάξουμε εμείςγ) έχουμε υπερβολική εμπιστσύνη στους πολιτικούς και αποθεώνουμε ολιγάρχες - ιδίως αν είναι πρόεδροι παε / καε. Πιστεύουμε -βλακωδώς- ότι ένας απο τους πολιτικούς θα μας σώσει και ένας απο τους ολιγάρχες θα μας αναπτύξει οικονομικά