#1Ψυχραιμία. Τα 'χουν αυτά οι οικογενειακές επιχειρήσεις. Θα σου έλεγα να επικεντρωθείς στα θετικά της υπόθεσης (που είναι πολλά) και κυρίως μάθε από τα λάθη, από όλα όσα βλέπεις στραβά και σκέψου πώς θα τα έκανες εσύ. Μην περιμένεις να αλλάξει ο πατέρας σου τον τρόπο που δουλεύει επί δεκαετίες, είναι δύσκολο. Κράτα όμως αυτή τη σκέψη προς εφαρμογή όταν θα έρθει η ώρα. Στο μεταξύ, μια ιδέα είναι να εντοπίσεις ένα τμήμα της δουλειάς - ας είναι ήσσονος σημασίας χαμαλίκι, κι αυτά δουλειά είναι - και μετά από συνεννόηση με τον πατέρα σου, ανέλαβέ το εξ ολοκλήρου εσύ. Πάνω σε αυτό δούλεψε όπως νομίζεις, οργάνωσέ το όπως θέλεις, κάνε εσύ τις σχετικές επαφές με πελάτες κλπ.. Αν πάει καλά, θα σου δίνει κι εσένα μια αίσθηση αυτονομίας, θα σε εμπιστευτεί περισσότερο κι ο μπαμπάς/αφεντικό και μπορεί να συμπαρασύρει κι άλλα κομμάτια της δουλειάς προς κατεύθυνση πιο θετική κατά τη γνώμη σου. It works!ΥΓ1: Και το βρίσιμο από τον πελάτη δεν πειράζει, σχολείο είναι. ΥΓ2: Αλήθεια, μεροκάματο είναι αυτό το 50αρικο που αναφέρεις; Αν ναι, κιμπάρης ο μπαμπάς σου, μπράβο του. Πολλοί κάνουν απλά μία μικρή αύξηση στο φοιτητικό χαρτζηλίκι.ΥΓ3: Αυτό που με πείραζε περισσότερο όταν ήμουν στη δική σου φάση, ήταν ότι έβλεπα τον μπαμπά με εκτεθιμένες τις ανθρώπινες αδυναμίες του, με έναν τρόπο που ποτέ δεν θα έβλεπα στο σπίτι ή στις κοινωνικές συναναστροφές. Κι αυτό χρήσιμο είναι.
