Όχι ότι δεν θα το καταλάβαινες αν διάβαζες τα σχόλια και την ερώτηση πιό προσεκτικά, αλλά: Το πρόβλημα δεν είναι ότι η γυναίκα αυτή έκανε ένα λάθος (λ.χ ερωτεύτηκε με μικρά παιδιά, μετακόμισε, ξαναμετακόμισε κλπ). Το πρόβλημα είναι η όλη στάση της, ότι έβαζε τα παιδιά της σε δεύτερη μοίρα μονίμως. Από τα πάντα. Και τους πάντες. Ούτε καν σε δεύτερη μοίρα αποκλειστικά από τον εαυτό της (που λες, άνθρωποι είμαστε, εγωιστές από τη φύση μας, τί να κάνουμε τώρα), αλλά γενικά. Αυτό σχολιάστηκε τόσο αρνητικά. Και ξέρεις και κάτι; Όπως το βλέπω εγώ, δεν είναι και πολύ διαφορετικό από τη μάνα που "θυσιάζεται για το παιδί της", αλλά στην πραγματικότητα θυσιάζεται για την κοινωνική αποδοχή/μόρφωση δεν-ξερω-τι που παίρνει μέσα από το παιδί. Το αμάρτημα δεν είναι οτι έκανε ό,τι και αν έκανε, το αμάρτημα είναι πως απέρριψε και απορρίπτει πατόκορφα τον άνθρωπο που έφερε στη ζωή.