#4Αγαπητή αιωνίως σκεπτόμενη, είναι πολύ θλιβερό όταν μια φιλία χρόνων διαλύεται, και ακόμη χειρότερο όταν πλανάται και μια υποψία "προδοσίας". Διαβάζοντας όμως το μήνυμά σου, αυτομάτως μου ήρθε στο μυαλό πώς θα μπορούσε να είναι η εκδοχή από τη μεριά της φίλης σου. Π.χ. "Είχα μια κολλητή από τα παιδικά μου χρόνια, μια κοπέλα που δεν ενθουσιαζόταν με τα αγόρια και γενικά ήταν κάπως αρνητική. Κάποια στιγμή γνώρισε κάποιον και τον διεκδίκησε, αλλά αυτός την απέρριψε. Από τότε έφαγε κόλλημα μαζί του, και μιλούσε συνέχεια γι' αυτόν, σε φίλους και γνωστούς, αλλά κυρίως σε μένα. Εγώ τον συμπαθούσα/εκτιμούσα, αλλά επειδή την έβλεπα να πέφτει σε μαύρη μαυρίλα δεν τολμούσα να μιλήσω, γιατί αμέσως ξενέρωνε. Από κάποιο σημείο και μετά όλη αυτή η αρνητικότητα άρχισε να με κουράζει, όταν όμως το εξέφραζα εκείνη θύμωνε και με τον καιρό άρχισε να παίρνει αποστάσεις. Εγώ στο μεταξύ γνωρίστηκα καλύτερα με το αγόρι και συνέβη το μοιραίο: ερωτευτήκαμε. Η φίλη μου το έμαθε, έκανε φασαρία, βριστήκαμε, και από τότε δεν έχουμε ξαναμιλήσει. Λυπάμαι που έχασα τη φίλη μου, αλλά από την στιγμή που με το αγόρι μου ταιριάζουμε και είμαστε ερωτευμένοι, τί θα ήταν πιο σωστό; Να απορρίψω μια υπέροχη σχέση για να μην πληγωθεί ο εγωισμός της; Δεν πιστεύω να καταρρακωθεί τόσο η αυτοπεποίθησή της ώστε να μην μπορεί να προχωρήσει στη ζωή της μετά από τόσο καιρό, σωστά;"Λέω, τώρα. Αλήθεια, πόσα χρόνια σε βασανίζει αυτό το ερώτημα;