Όποιος έχει παιδί και ανοίξει οποιοδήποτε βιβλίο θρησκευτικών από τα πρώτα χρόνια του σχολείου, καταλαβαίνει γιατί το μάθημα των θρησκευτικών πρέπει να καταργηθεί άμεσα. Το ίδιο και η ομαδική πρωινή προσευχή. Το ίδιο και η διεξαγωγή των μαθημάτων με τις θρησκευτικές εικόνες πάνω από τα κεφάλια των μαθητών. Απολύτως σεβαστή η πίστη του καθενός. Απολύτως σαφές, όμως, ότι η πίστη είναι ιδιωτική υπόθεση, και δε μπορεί να επιβάλεται σε δημόσιους χώρους. Και σίγουρα, όχι εκεί όπου διαμορφώνονται συνειδήσεις από τα πρώτα χρόνια της ζωής. Είκοσι και πλέον χρόνια έχουν περάσει από τη δική μου αποφοίτηση από το σχολείο. Πάντα ευχόμουν, και έλπιζα, η κόρη μου να μη ζήσει τα ίδια. Βαθμοθηρία, ανταγωνισμό, παπαγαλία, εκκλησιασμούς, παρελάσεις, κακογραμμένα βιβλία, υπερφορτωμένα τμήματα, διάβασμα στο σπίτι, καταιγισμό ύλης, έλλειψη κινήτρου για δημιουργία, ατελείωτες εξετάσεις. Η γνώση θα έπρεπε να είναι χαρά. Και στο ελληνικό σχολείο δεν είναι. Αυτά, νομίζω, θα έπρεπε να απασχολούν τον νέο υπουργό. Οι δηλώσεις του κατά της αριστείας, ενθαρρυντικές. Οι δηλώσεις για το μάθημα των θρησκευτικών, πάλι, όχι. Όσο για μένα, θα συνεχίσω να ελπίζω ότι δε θα βοηθάω για πολύ καιρό ακόμη το παιδί μου να φορτώνει κάθε πρωί στην πλάτη του μια ασήκωτη σάκα. Και ότι μια μέρα θα το δω να παίρνει τον δρόμο για ένα σχολείο που θα το αγαπάει, γιατί εκεί θα ανακαλύπτει σιγά-σιγά τον εαυτό του και τους άλλους…