Κανένας δε γεννιέται ψυχοπαθής. *κανένας*. Μπορεί να υπάρχει η γεννετική προδιάθεση, μπορεί να υπάρχει η τάση, όμως το περιβάλλον (είτε πρόκειται για γονείς, είτε για σχολείο, είτε για πόλη, είτε για παππούδες/γιαγιάδες) οδηγούν το όλο πράγμα στην εκδήλωση. Φυσικά και ο αδερφός της κοπέλας, από τη στιγμή που είναι ενήλικος, θα έπρεπε να προβληματιστεί ο ίδιος. Αλλά δεν πρόκειται να το κάνει. Και γιατί; Γιατί δεν νιώθει ότι έχει κανένα πρόβλημα μέσα από αυτή του τη στάση-αντιθέτως παραχαϊδεύεται περεταίρω. Φυσικά όμως και ευθύνονται οι γονείς για την ύπαρξη του προβλήματος. Και γιατί; Γιατί κανένας δε γεννιέται με έμφυτη απαξία για τη ζωή-όλα τα μωράκια είναι με τη λαχτάρα και την απορία στο βλέμμα, δεν έρχεται κανένας στον κόσμο με ύφος μπλαζέ. Κάτι (ή μάλλον μία ολόκληρη σειρά από κάτι) συνέβησαν στην πορεία. Τώρα το τί, αν θέλει η κοπέλα να βοηθήσει, και τονίζω το *αν* διότι πράγματι δε φέρει ευθύνη, θα μπορούσε να πάει η ίδια σε έναν ψυχοθεραπευτή. Οι άλλοι δύο, στοιχηματίζω τα ραδίκια μου στο διάβολο, δεν πρόκειται. Από εκεί, μπορεί να πάρει μια πιο εμπεριστατωμένη άποψη, καλύτερες ιδέες, και επίσης να διερευνήσει και πιο σωστά το θέμα, γιατί και εκείνη στο ίδιο σπίτι μεγάλωσε...