Μου ήρθε στο νου ένα ρεπορτάζ έμπειρου Βρετανού πολεμικού ανταποκριτή στο Αφγανιστάν (δεν θυμάμαι το όνομά του, μάλλον από Guardian ή Independant). Είχε κερδίσει την εμποστοσύνη των ντόπιων, σε βαθμό που τον κάλεσαν σε ένα γάμο σε ένα χωριό στα βάθη του Αφγανιστάν. Κάθε προσκεκλημένος έφερνε και το χασίσι του, ακριβώς όπως εμείς πηγαίνουμε επίσκεψη με ένα μπουκάλι κρασί ή ουίσκι. Κάποια στιγμή αργά, όταν το γλέντι -και τα ντουμάνια- είχαν ανάψει για τα καλά, χρειάστηκε να ανακουφίσει μια πιεστική σωματική ανάγκη και απομακρύνθηκε από την ομήγυρη. Κάπου μακρύτερα, άκουσε πνιχτές ομιλίες και γέλια. Πλησίασε προσεκτικά και, πίσω από κάτι χαλάσματα, είδε μια παρέα νεαρών αντρών: ένα μπουκάλι ουίσκι περνούσε από χέρι σε χέρι. Αν τους έβρισκαν, ο στιγματισμός τους θα ήταν αντίστοιχος του πρεζονιού στα μέρη μας...