Ο αρθρογράφος δεν προτείνει καμία λύση (οπότε και δεν αποδυναμώνεται το εξαιρετικό άρθρο του). Απλώς παρατηρεί -και μάλιστα προς μεγάλη του λύπη- ότι οι μόνοι που φαίνεται να δίνουν αυτή τη στιγμή τη μάχη κατά της ακροδεξιάς είναι η Αριστερά (η οποία, όπως πολύ σωστά και πάλι παρατηρεί, έχει τα χάλια της αλλά, παρόλα αυτά, τη δίνει τη μάχη).Σε πληροφορώ ότι οι -στοιχειωδώς εχέφρονες- Αριστεροί δεν αισθάνονται διόλου καλά όταν δίνουν την μάχη ενάντια στον φασισμό μόνοι τους. Γιατί, σε αυτήν την μάχη, κανένας δημοκράτης δεν περισσεύει και, χωρίς τη συστράτευση όλων των δημοκρατών, πολύ συχνά αυτή η μάχη αποδεικνύεται χαμένη (Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Χιλή...) Τον τελευταίο καιρό έχω εντυπωσιαστεί ευχάριστα από τη στάση του Ποταμιού και του αρχηγού του (τους οποίους ελάχιστα εκτιμούσα) σε ζητήματα δημοκρατικών αξιών, τη στιγμή που ολοένα περισσότεροι πολιτικοί μας ρέπουν προς την ακροδεξιά και εθνικιστική ρητορική (ξεχνώντας ότι ο κόσμος προτιμάει πάντα το αυθεντικό αντί για το γιαλατζί). Κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη η συστράτευσή τους στον αγώνα ενάντια στην ακροδεξιά.