@ ΓράφωνΛάθος. Τον καλό νομοθέτη θα πρέπει να τον απασχολεί και η μονάδα, σε συνάρτηση φυσικά με το σύνολο, ούτως ώστε να υπάρχει η κατά το δυνατόν αρμονικότερη συνύπαρξη όλων, πλειοψηφίας, μειοψηφίας και μονάδας. Η μονάδα δεν είναι αμελητέα και ανάξια προσοχής. Μία από τις κατακτήσεις του δυτικού κόσμου είναι ότι μπορεί να δίνει αξία στην μονάδα και να της παρέχει την ελευθερία που δικαιούται. Και επειδή οι εποχές αλλάζουν και οι κοινωνίες εξελίσσονται, η προσοχή του νομοθέτη πρέπει να εστιάζεται κατ' αναλογίαν στην ευζωία του συνόλου και όχι μόνο της πλειοψηφίας. Και θα πρέπει να προβλέπει για αυτό. Το ζήτημα είναι οι νησίδες αυτές να παραμένουν συνδεδεμένες με την ενδοχώρα της κοινωνίας, παρά την διαφορετικότητα τους. Η συγκολλητική ουσία, η γέφυρα αν θέλεις, θα πρέπει να είναι ο νομοθέτης. Το κράτος. Και επιμένω ότι αν μια κοινωνία κινδυνεύει με διάλυση από μερικές μονάδες ή μερικά μειοψηφικά υποσύνολα μονάδων που απλώς διεκδικούν τον δικό τους χώρο χωρίς να θέτουν σε αμφισβήτηση την ύπαρξη και την ευζωία του συνόλου, τότε αυτή είναι μια κοινωνία ήδη σαθρή. Και θα πρέπει να αναζητήσει αλλού τις αιτίες της αποσάθρωσης και του κατακερματισμού της. Στην στενομυαλιά της ίσως. Τέλος, ο επίλογος σου μου φαίνεται πως είναι μια εξαιρετικά απλουστευτική και ισοπεδωτική γενίκευση. Γιατί ενώ όντως υπάρχουν τέτοιες μειοψηφικές ομάδες ή κάποια μέλη αυτών των ομάδων που μπορεί και να ήθελαν να είναι πλειοψηφία, αυτό νομίζω δεν είναι απαραίτητα ο κανόνας. Στην πραγματικότητα αυτοί κάνουν περισσότερο ζημιά παρά ωφελούν, ακριβώς γιατί ισοπεδώνουν κι εκείνοι. Πάντως η ισοπέδωση προς όφελος της μονάδας ή της μειοψηφίας ή της πλειοψηφίας ή ενός απόλυτα ομογενοποιημένου συνόλου, απ' όποιον κι αν υποστηρίζεται, μοιάζει όντως με αρχή ολοκληρωτισμού. Κάπως έτσι σκέφτονται όλοι οι φανατικοί νομίζω.