Ωχ πόσο πονάω,μου λες απ’ την πτέρυγα των μελλοθανάτων και εγώ συγκρατούμαιΛες ότι θυμάσαι πως ήταν τότεπου τσακωνόσουν, γελούσες και έκανες έρωταχωρίς τους ορούς, τους γιατρούς και τα αίματαΆνοιξε το παράθυρο,δεν πήγα πουθενά. Μια ζωή εδώ