Τσάμπα κουράζεσαι, φίλε/φίλη. Αμέσως ο άλλος από κάτω θυμήθηκε τον λεγόμενο Ουκρανικό Λιμό. Το ότι οι ίδιοι οι ναζί είχαν επεκτατικές βλέψεις προς την Ουκρανία (τον «σιτοβολώνα της Ευρώπης»), στοχεύοντας στον αφανισμό ή την υποδούλωση του συνόλου των σλαβικών πληθυσμών (Ρώσοι, Ουκρανοί κ.λπ.) ώστε να εποικιστούν κατόπιν τα εδάφη αυτά από Γερμανούς, και ότι ακριβώς προς εξυπηρέτηση αυτής της σκοπιμότητας δημιουργήθηκε και διαδόθηκε πλατιά ο μύθος της «σχεδιασμένης γενοκτονίας των Ουκρανών από τη σταλινική γραφειοκρατία», αυτά τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα τα παραβλέπουν οι περισσότεροι. Διαβάστε λίγο για τη ναζιστική θεωρία του Lebensraum («ζωτικός χώρος») και ύστερα τα λέμε. Το ότι η εφαρμογή της κολλεκτιβοποίησης στις αρχές της δεκαετίας του '30 έλαβε διαστάσεις οιονεί εμφυλίου πολέμου, με ένοπλες επιθέσεις σε κολχόζνικους αγρότες, μέλη των τοπικών κομματικών επιτροπών, σαμποτάζ της παραγωγής, όλα αυτά είναι φαντασιοκοπίες κάποιων «φανατικών νοσταλγών του σταλινισμού». Ταξική διαστρωμάτωση στην ύπαιθρο δεν υπήρχε, τι αγρότης ήσουν τι κουλάκος, τα ίδια συμφέροντα είχατε! Η συντριπτική πλειονότητα των αγροτών περνούσε καλά επί τσαρισμού και εξουσίας των κουλάκων μήπως; Μέσα στην υλική εξαθλίωση, τον αναλφαβητισμό, την κοινωνική καθυστέρηση της αγροτικής ζωής;http://en.wikipedia.org/wiki/LebensraumΤο κυριότερο είναι ότι αυτός καθεαυτός ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται ο «διάλογος» για τα κρίσιμα αυτά θέματα της σοβιετικής ιστορίας, είναι εντελώς σικέ. Φτάνει μόνο να δει κανείς τον τίτλο του εν λόγω άρθρου: «Πόσους ανθρώπους σκότωσε τελικά ο Στάλιν;». Με βάση αυτή την αντίληψη της ιστορίας (που προσιδιάζει ειδικά σε διανοητικά κρετίνους), στη σοβιετική κοινωνία δεν υπήρχαν ούτε κοινωνικές τάξεις, ούτε αντικρουόμενα συμφέροντα μεταξύ τους, κρατικοί θεσμοί, κοινωνικές δομές, τίποτα. Όλη η πολυπλοκότητα των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών διεργασιών απλοποιείται μέχρι σημείου εκμηδένισης, ώστε να απομείνει μόνο ένας αιμοδιψης, παρανοϊκός δικτάτορας (το πώς κάτι τέτοιοι τύποι καταλήγουν στην εξουσία καλύπτεται από πυκνό σκοτάδι· βρισκόμαστε εδώ στην επικράτεια της πλέον ανορθολογικής σκέψης) και η αδιαφοροποίητη, ομογενοποιημένη μάζα ενός λαού (προϊόν και ο ίδιος μίας εννοιολογικής αφαίρεσης) που δεινοπαθεί στα χέρια του προαναφερθέντος ψυχοπαθούς (που μάλλον πάσχει από σύμπλεγμα κατωτερότητας, αφού είναι κοντός, με πρόσωπο σημαδεμένο από την ευλογιά και με έναν πατέρα που τον ξυλοφόρτωνε κάθε τρείς και λίγο!). Αν αυτό δεν είναι ανάστροφη προσωπολατρεία - με την έννοια της προσωποκεντρικής σύλληψης της ιστορίας, όπου δεν υπάρχουν συλλογικά υποκείμενα αλλά μόνο το μεμονωμένο άτομο - (για την οποία τόσο πολύ κατηγορούνται αυτοί «οι φανατικοί σταλινικοί»), δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι. Κάπως έτσι νανουρίζεται η «πιο μορφωμένη γενιά των Ελλήνων», δημιουργημένη κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση ενός εκπαιδευτικού συστήματος παραγωγής «εξειδικευμένων ηλιθίων».
