Φίλε/φίλη heliosora,(1) αυτό που περιγράφεις (τις ντάτσες, τις διακοπές κ.τ.λ.) είναι ανισότητες ως προς την κατανομή/διανομή του συνολικού παραγόμενου προϊόντος της σοβιετικής οικονομίας, υπό τη μορφή των ειδικών προνομίων που (είναι αλήθεια, αλλοίμονο) απολάμβαναν τα μέλη του κρατικού μηχανισμού. Προβαίνεις όμως σε μία προφανή λογική λαθροχειρία· και εξηγούμαι: ενώ η ύπαρξη ταξικής διαστρωμάτωσης σε μία κοινωνία συνεπάγεται κατ' ανάγκη μισθολογικές και άλλου τύπου ανισότητες μεταξύ των μελών της, δεν ισχύει απαραίτητα και το αντίστροφο· δηλαδή δεν μπορείς εκκινώντας από την υπαρκτή ανισοκατανομή εισοδήματος σε ένα κοινωνικό σχηματισμό, να αποδείξεις (κατά απόλυτη λογική αναγκαιότητα, επαναλαμβάνω) την ύπαρξη σ' αυτόν ταξικής διάρθρωσης. Κάτι που, άλλωστε, είναι απόλυτα συμβατό με τη μαρξική αντίληψη του σοσιαλισμού (ως «κατώτερης βαθμίδας του κομμουνισμού») όπου φυσικά και επιβιώνουν τέτοιου είδους ανισότητες και ειδικα προνόμια.(2) θα πρέπει να αποφασίσεις αν επιθυμείς να υπερασπιστείς τη θεωρία της «νομενκλατούρας» που πρωτοδιατύπωσε ο Ρώσος εμιγκρές Michael Voslensky το 1970 (αν και η θεωρία του οφείλει πολλά σε μία προγενέστερη ανάλυση του Milovan Đilas - ηγετικού στελέχους του Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας - περί «νέας τάξης») , ή τη θεωρία του «κρατικού καπιταλισμού» που πρώτος επεξεργάστηκε ο Tony Cliff τη δεκαετία του '40 (δημιουργώντας στην πορεία και ένα ανορθόδοξο τροτσκιστικό πολιτικό ρεύμα· βλ. SWP στην Αγγλία). Το λέω αυτό διότι, αν και υπάρχουν κάποια κοινά σημεία ανάμεσα στις δύο αυτές αναλύσεις, εντούτοις οι θεμελιώδεις τους παραδοχές και τα συμπεράσματα τους αποκλίνουν σημαντικά. Θα πρέπει κανείς όταν αναλύει τον σοβιετικό κοινωνικό σχηματισμό, να έχει μία σαφή και συνεκτική θεωρία, αντί να δανείζεται εκλεκτικιστικά έννοιες και σχήματα κατά το δοκούν, προσπαθώντας έτσι να καλύψει τα κενά και τις ρωγμές που δημιουργεί η αντιφατική ιστορική πραγματικότητα στα προκαθορισμένα διανοητικά του καλούπια.(3) επειδή αναφέρθηκες σε «καπιταλισμό» (έστω και με μία κρατικό-μονοπωλιακή μορφή), θα πρέπει να αποδείξεις ότι στην ΕΣΣΔ ίσχυε ο νόμος της αξίας (άρα και της απόσπασης υπεραξίας, κέρδους κ.λπ.), ergo ότι η εργατική δύναμη ήταν «ελεύθερο» εμπόρευμα προς αγορά και πώληση, άρα ότι υφίστατο άναρχος ανταγωνισμός ανάμεσα σε απομονωμένους εμπορευματοπαραγωγούς, άρα ότι υπήρχε ανισόμετρη ανάπτυξη ανάμεσα στους διάφορους κλάδους της παραγωγής, άρα (σε τελευταία ανάλυση) ότι ίσχυε η θεμελιώδης αντίφαση της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας (που αποτελεί και την αιτία των κρίσεων) που δεν είναι άλλη από την αντίθεση ανάμεσα στον ολοένα αυξανόμενο κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική της ιδιοποίηση από μεμονωμένους κεφαλαιοκράτες. Το περιεχόμενο των έννοιων της μαρξικής ανάλυσης είναι προσδιορισμένο με τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια, όπως και οι μεταξύ τους σχέσεις που συγκροτούν ένα πυκνό δίκτυο νοημάτων. Προσωπικά, δεν βλέπω με ποιό τρόπο μπορεί κανείς να μιλήσει για εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, χωρίς να δείξει πώς και από ποιούς συγκεκριμένα αποσπάται η παραγόμενη απ' αυτήν υπεραξία, πώς προκύπτουν συγκεκριμένα ποσοστά κέρδους ενώ έχει καταργηθεί ο εμπορευματικός χαρακτήρας της εργατικής δύναμης κ.ο.κ.(4) αγνοείς προφανώς το γεγονός ότι επί Λένιν πληθώρα πρώην αστών αξιοποιήθηκαν στην παραγωγή, ελλέιψει κατάλληλα εκπαιδευμένου και καταρτισμένου επιστημονικού και τεχνικού προσωπικού. Ο κομμουνισμός δεν εκκινεί από προσωπικά αισθήματα μίσους και επιθυμίας εξόντωσης προς κανένα κεφαλαιοκράτη ατομικά. Στοχεύει μόνο στην «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών» (για να χρησιμοποιήσω ένα παλιό μαρξικό τσιτάτο!).
