O Στάλιν αλλιώς , μέσα από τα δικά του λόγια : 1) απάντηση στον ΜΠΙΛΛ-ΜΠΕΛΟΤΣΕΡΚΟΦΣΚΙ, 2 του Φλεβάρη 1929Γιατί στο θέατρο ανεβάζουν τόσο συχνά έργα του Μπουλγκακόφ; Γιατί, όπως φαίνεται, δεν υπάρχουν αρκετά έργα δικά μας, κατάλληλα γι’ ανέβασμα. Στην αναβροχιά καλές είναι ακόμα και «Οι μέρες των Τούρμπιν». Βέβαια, είναι πολύ εύκολο «να κάνουμε κριτική» και να απαιτούμε την απαγόρευση της μη προλεταριακής λογοτεχνίας. Όμως το ευκολότερο δεν πρέπει να το θεωρούμε και καλύτερο. Το ζήτημα δεν βρίσκεται στην απαγόρευση, μα στην εξοστράκιση απ’ τη σκηνή, βήμα προς βήμα, της παλιάς και νέας μη προλεταριακής σαβούρας, με την άμιλλα, με τη δημιουργία πραγματικών θεατρικών έργων τέχνης σοβιετικού χαρακτήρα που θα έχουν ενδιαφέρον και θα μπορούν ν’ αντικαταστήσουν τη σαβούρα. Αλλά η άμιλλα είναι μεγάλη και σοβαρή υπόθεση, επειδή μόνο με την άμιλλα θα μπορέσουμε να διαμορφώσουμε και να αποκρυσταλλώσουμε τη δική μας προλεταριακή λογοτεχνία.2)Ι.Β.Στάλιν Γράμμα στο ΝΤΕΤΙΖΝΤΑΤ (Παιδικό Εκδοτικό) της ΚΕ της ΠΛΚΕΝ σ. Αντρέγεφ ( Ντετιζντάτ της ΚΕ τηε ΠΛΚΕΝ) και Σμιρνόβα (Συγγραφέα των Διηγημάτων για τα παιδικά χρόνια του Στάλιν)Είμαι αποφασιστικά κατά της έκδοσης των Διηγημάτων για τα παιδικά χρόνια του Στάλιν.Το βιβλιαράκι είναι γεμάτο από ανακριβή στοιχεία, διαστρεβλώσεις, υπερβολές και υπερβολικά εγκώμια. Τη συγγραφέα την παραπλάνησαν οι παραμυθάδες, λογάδες (ίσως, »ευσυνείδητοι» λογάδες), κόλακες. Κρίμα τη συγγραφέα, αλλά το γεγονός παραμένει γεγονός.Αυτό, όμως, δεν είναι το κύριο. Το κύριο είναι ότι το βιβλιαράκι έχει την τάση να ριζώσει στη συνείδηση των σοβιετικών παιδιών (και των ανθρώπων γενικά) τη λατρεία των προσωπικοτήτων, των αρχηγών, των αλάνθαστων ηρώων. Αυτό είναι επικίνδυνο, επιζήμιο. Η θεωρία για τους »ήρωες» και το »πλήθος» δεν είναι μπολσεβίκικη, αλλά εσέρικη θεωρία. Οι ήρωες κάνουν το λαό, τον μετατρέπουν από πλήθος σε λαό, λένε οι εσέροι. Ο λαός κάνει τους ήρωες, απαντούν στους εσέρους οι μπολσεβίκοι. Το βιβλιαράκι χύνει νερό στο μύλο των εσέρων, θα βλάπτει την κοινή μπολσεβίκικη υπόθεσή μας.Συμβουλεύω να κάψτε το βιβλιαράκι.Ι. Στάλιν16 Φλεβάρη 1938Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Βοπρόσι Ιστόριι, Νο 11, Νοέμβρης 1953πηγή 14 τόμος Απάντων Στάλιν, Σύγχρονη Εποχή3)ο Στάλιν ο ίδιος κατήγγειλε και ειρωνευόταν την «προσωπολατρία» ως αντίθετη προς τον μαρξισμό-λενινισμό. Παραδείγματος χάριν, τον Ιούνιο του 1926: «Πρέπει να πω με πλήρη συνείδηση, σύντροφοι, ότι δεν αξίζω ούτε τις μισές από τις φιλοφρονήσεις και τις κολακείες που έχουν ειπωθεί εδώ για μένα. Είμαι, όπως λέτε, ήρωας της επανάστασης του Οκτώβρη, ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος, ο ηγέτης της Κομμουνιστικής Διεθνούς, θρυλικός πολεμιστής-ιππότης και όλα τα υπόλοιπα. Αυτό είναι παράλογο, σύντροφοι, και είναι αρκετά περιττή υπερβολή. Είναι το είδος του πράγματος που λέγεται συνήθως στον επικήδειο ενός αποδημησαντα επαναστάτη. Αλλά δεν έχω καμία πρόθεση ακόμα να αποδημήσω. Ήμουν , και ακόμα είμαι, ένας από τους μαθητές των πρωτοπόρων εργατών των σιδηροδρόμων της Τιφλίδαςτον Αύγουστο του 1930: «Μιλάτε για την «αφοσίωσή σας» σε εμένα. Ίσως να είναι μια φράση που σας ξέφυγε τυχαία. Ίσως.. Αν, όμως, δεν είναι τυχαία φράση, τότε θα σας συμβούλευα να πετάξετε την «Αρχή» της αφοσίωσης σε πρόσωπα. Αυτό δεν είναι μπολσεβκικικό. Να έχετε αφοσίωση στην εργατική τάξη, στο κόμμα της, στο κράτος της. Αυτό είναι αναγκαίο και καλό. Μα μην τη συγχέετε με την αφοσίωση σε πρόσωπα, μ’ αυτό το κούφιο και άχρηστο διανοουμενίστικο μπιχλιμπίδι» (Στάλιν: «Άπαντα», τόμος 13 Μόσχα 1955 σελ.20).το Δεκέμβρη του 1931: «Όσο για εμένα, εγώ είμαι απλώς ένας μαθητής του Λένιν, και στόχος της ζωής μου είναι να είμαι άξιος μαθητής του (…) Ο μαρξισμός δεν αρνείται το ρόλο των επιφανών προσωπικοτήτων ή το γεγονός ότι οι άνθρωποι δημιουργούν την ιστορία. Αλλά(…) οι μεγάλοι άνθρωποι έχουν αξία μόνο στο βαθμό που είναι σε θέση να καταλάβουν αυτές τις συνθήκες, να καταλάβουν πώς να τις αλλάξουν. Εάν δεν καταλάβουν αυτές τις συνθήκες και θελήσουν να τις αλλάξουν έτσι όπως τους υπαγορεύει η φαντασία τους, τότε μετατρέπονται σε Δον Κιχώτες. (…)Τα μεμονωμένα πρόσωπα δεν μπορούν να αποφασίσουν. Οι αποφάσεις των ατόμων είναι πάντα, ή σχεδόν πάντα, μονόπλευρες αποφάσεις(…)Σε κάθε συλλογικό όργανο, υπάρχουν άνθρωποι των οποίων η άποψη πρέπει να συνυπολογιστεί (…) Από την εμπειρία τριών επαναστάσεων ξέρουμε ότι από κάθε 100 αποφάσεις που λαμβάνονται από τα μεμονωμένα πρόσωπα χωρίς δοκιμή και διόρθωση συλλογικά, περίπου οι 90 είναι μονόπλευρες(…)Ποτέ κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις οι εργαζόμενοί μας δεν θα ανέχονταν τώρα εξουσία στα χέρια ενός ατόμου. Σε μας οι προσωπικότητες με τις περισσότερες αρμοδιότητες γίνονται μηδαμινότητες, μόλις χάνουν οι μάζες των εργαζομένων την εμπιστοσύνη σε αυτούς». (Στάλιν: αυτόθι. σελ. 107-08, 109, 113).το Φλεβάρη του 1933: «Πήρα το γράμμα σας με το οποίο μου παραχωρείτε το δεύτερο παράσημό σας σαν ανταμοιβή για τη δουλειά μου.Σας ευχαριστώ πολύ για τα θερμά σας λόγια και το συντροφικό σας δώρο. Ξέρω τι στερείτε τον εαυτό σας για χάρη μου και εκτιμώ τα αισθήματά σας. Παρ’όλα αυτά δεν μπορώ να δεχτώ το δεύτερο παράσημό σας. Δεν μπορώ και δεν πρέπει να το δεχτώ όχι μόνο επειδή αυτό μπορεί ν’ ανήκει μόνο σ’ εσάς, αφού μόνο εσείς το αξιωθήκατε, αλλά και γιατί εγώ ήδη έχω αρκετά αμειφθεί με την προσοχή και την εκτίμηση των συντρόφων και- συνεπώς- δεν έχω το δικαίωμα να σας ληστέψω. (…)Εκτός απ’ αυτό πρέπει να σας πω ότι έχω κιόλας δύο παράσημα. Σας διαβεβαιώνω είναι παραπάνω απ’ ό,τι χρειάζεται.» ( Στάλιν: αυτόθι. σελ. 241).4)Οργανώνετε τη μαζική κριτική από τα κάτω(Από τα Απαντα του Ι.Β. Στάλιν)…Το δεύτερο ζήτημα αφορά τα καθήκοντα της πάλης ενάντια στη γραφειοκρατία, τα καθήκοντα της οργάνωσης της μαζικής κριτικής των ελλείψεων μας, τα καθήκοντα της οργάνωσης του μαζικού ελέγχου απ’ τα κάτω. Ένας απ’ τους πιο σκληρούς εχθρούς της πορείας μας προς τα μπρος είναι η γραφειοκρατία. Ο εχθρός αυτός ζει σ΄ όλες τις οργανώσεις μας, και στις κομματικές, και στις κομσομολικές, και στις συνδικαλιστικές, και στις οικονομικές. Όταν μιλάνε για γραφειοκράτες, δείχνουν συνήθως με το δάχτυλο τους παλιούς εξωκομματικούς υπαλλήλους, που, στις γελοιογραφίες, τους παριστάνουν συνήθως με γυαλιά (γέλια). Αυτό δεν είναι πέρα για πέρα σωστό σύντροφοι. Αν το ζήτημα ήταν μόνο για τους παλιούς γραφειοκράτες, η πάλη ενάντια στη γραφειοκρατία θάταν η πιο εύκολη δουλειά. Το κακό είναι ότι εδώ δεν πρόκειται για τους παλιούς γραφειοκράτες. Εδώ, σύντροφοι, πρόκειται για τους νέους γραφειοκράτες που συμπαθούν τη Σοβιετική εξουσία, πρόκειται τέλος για τους κομμουνιστές γραφειοκράτες. Ο κομμουνιστής γραφειοκράτης είναι ο πιο επικίνδυνος τύπος γραφειοκράτη. Γιατί; Γιατί καμουφλάρει τη γραφειοκρατία του με τον τίτλο του κομματικού μέλους. Και τέτοιους κομμουνιστές γραφειοκράτες, δυστυχώς, δεν έχουμε λίγους.Πάρτε τις κομματικές οργανώσεις. Θα διαβάσατε φαντάζομαι, για την υπόθεση Σμόλενσκ, για την υπόθεση Αρτιόμοφσκ κτλ. Τι λέτε, τυχαία είναι αυτά; Πώς εξηγούνται αυτές οι επαίσχυντες περιπτώσεις αποσύνθεσης και ηθικής κατάπτωσης σε μερικούς κρίκους των κομματικών μας οργανώσεων; Εξηγούνται με το γεγονός ότι εκεί έφτασαν το μονοπώλιο του κόμματος ως τον παραλογισμό, έπνιξαν τη φωνή της βάσης, εκμηδένισαν την εσωκομματική δημοκρατία και εγκαθίδρυσαν τη γραφειοκρατία. Πώς να παλέψουμε ενάντια σ’ αυτό το κακό; Νομίζω πως ενάντια σ’ αυτό το κακό δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να υπάρχουν άλλα μέσα, πέρα από την οργάνωση του ελέγχου απ’ τα κάτω από μέρους των κομματικών μαζών και την καλλιέργεια της εσωκομματικής δημοκρατίας. Τι αντίρρηση μπορεί να φέρει κανείς στο να ξεσηκώσουμε την οργή των κομματικών μαζών ενάντια σ’ αυτά τα σάπια στοιχεία και να τους δώσουμε τη δυνατότητα να κυνηγήσουν αυτά τα στοιχεία με το κοντόξυλο; Νομίζω πως σ’ αυτό δεν μπορεί να υπάρχει καμιά αντίρρηση.