Αντιγραφω:Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα που θα αντιμετώπιζε την οικονομική και κοινωνική κατάρρευση της Ελλάδας, θα συζητούσαμε για το πώς η τριτοβάθμια εκπαίδευση μπορεί να λειτουργήσει ως μοχλός γενικής ανασυγκρότησής της. Εδώ στην Ελλάδα, δείγμα του ότι η κρίση είναι **** ταυτόχρονα κρίση αξιών και πολιτισμού, συζητούμε για το ότι τα κάμπους των μεγάλων πανεπιστημίων της χώρας έχουν γίνει πεδίο ανάπτυξης των πολυεθνικών του εγκλήματος, προνομιακές πιάτσες διακίνησης ναρκωτικών.***(Σημειωση δικη μου: ακριβως επειδη η κριση ειναι πολιτιστικη και αξιως τα ΑΕΙ παρουσιαζουν αυτη την εικονα)Έτσι, στερούμαστε από το αυτονόητο, την λειτουργία του πανεπιστημίου ως μείζονος αναπτυξιακού εργαλείου για την πόλη, την περιφέρεια, ολόκληρη την χώρα, και συζητάμε για το απίστευτο, το αν η αστυνομία έχει το δικαίωμα, μπορεί, και το υπουργείο θέλει να επαναφέρει την… ισχύ του Συντάγματος και του Κράτους Δικαίου μέσα στα campus.Κι όμως, το υπουργείο με ευθύνη του, εμπλέκει σε αυτήν την συζήτηση το άσυλο, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και την αυτοδιάθεση της ακαδημαϊκής κοινότητας, λες και έχουν όλα αυτά σχέση με το εντατικοποιημένο οργανωμένο και παγκόσμιο έγκλημα που δρα ως «υπεραγορά» και κράτος εν κράτει πλέον μέσα στο ΑΠΘ, καταπατώντας το αναφαίρετο δικαίωμα των υπολοίπων στην ασφάλεια, φοιτητών, καθηγητών, ή πολιτών που θέλουν να χρησιμοποιήσουν τους ελεύθερους χώρους του πανεπιστημίου στην καθημερινότητά τους.Η απάντηση που πρέπει να δοθεί είναι απλή και δεν χρειάζεται πολλές περιστροφές: Στοιχειώδη δικαιώματα μιας δημοκρατικής πολιτείας δικαίου όπως η ασφάλεια ή η ελευθερία της έκφρασης, δεν νοείται να καταπατούνται ούτε στην πλατεία Χημείου ή το ΑΧΕΠΑ, ούτε βέβαια στην Ροτόντα, ή την πλατεία Αριστοτέλους: Οι αρμόδιοι φορείς πρέπει να αναλάβουν επιτέλους την ευθύνη τους, και προφανώς η αντιμετώπιση του προβλήματος δεν γίνεται με το να το μεταφέρουν εντός και πέριξ των πανεπιστημίων όπως κάνουν τα τελευταία χρόνια.Αυτά συζητούν σήμερα για τα πανεπιστήμια οι πόλεις που θέλουν να διεκδικήσουν έναν κάποιο μέλλον. Τα υπόλοιπα είναι θλιβερά θραύσματα της παρακμής μας, ενώ, οποιαδήποτε διαμάχη γύρω από το αυτονόητο, την καταπολέμηση του εντατικοποιημένου, οργανωμένου εγκλήματος μέσα στους χώρους των πανεπιστημίων, εκφράζει αυτήν ακριβώς την συλλογική μας κακομοιριά και την πολιτική ως ανακύκλωση (και μεγέθυνση) της μιζέριας μας…