Διαφωνώ κάθετα.Το mainstream (όπως το εννοείς εσύ,ας έχουμε κοινό τόπο μ'αυτή την παραδοχή) δε με πειράζει καθόλου.Το πρόβλημα είναι ότι κυριαρχεί.Ο κινηματογράφος ως τέχνη και ως βιομηχανία,δε χρειάζεται τη μαζική παραγωγή για να επιβιώσει.Χρειάζεται τη μαζική κατανάλωση.Βλέπεις τη διαφορά;Κάτι ακόμα πάνω σ'αυτό,η επιβίωση είναι ανακριβής λέξη που αποπροσανατολίζει.Στην πραγματικότητα,τα μεγάλα στούντιο του Χόλιγουντ,θυσαυρίζουν.Αυτό δεν είναι επιβίωση,αυτό είναι μπίζνα.Για να μην παρεξηγηθώ κιόλας,θεωρώ ότι το σύστημα 'βρίσκω παραγωγό για την ιδέα μου',μέσες άκρες,δουλεύει.Είναι σαν τα πειραματικά εργαστήρια που ψάχνουν χρηματοδότη.'Ομως όταν το μοναδικό κριτήριο είναι το κέρδος,ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια είναι η χειραγώγηση του καταναλωτή και όταν μιλάμε για κινηματογράφο,μιλάμε στην πραγματικότητα για χειραγώγηση συνειδήσεων.(διαβάζεις εδώ πέρα Ro_xy;)δεν θα υπήρχαν ούτε b-movies, Πηγή: www.lifo.grΚαταλαβαίνω ότι είναι η άποψή σου και στο λέω ευθέως ότι τη σέβομαι,αλλά κατά τη δική μου,αυτή η δήλωση είναι αναληθής.Γιατί,αν υποθέσουμε ότι το κοινό (καταναλωτές) είναι συγκεκριμένο,το οποίο είναι τελείως ρευστό αν προσπαθήσει κανείς να το μετρήσει σε ακριβείς αριθμούς,αλλά τελοσπάντων,δεν υπάρχει φόρμουλα που να λέει 'τόσα blockbusters άρα τόσα σινεφίλ'.Αλίμονο αν περίμενε ο Μπέργκμαν να παίξει το Transformers 1666 για να του δώσουν χρήματα για να γυρίσει.Κοινώς,θέτοντάς το πάρα πολύ χοντρικά,το πρόβλημα είναι ότι τα είδη των ταινιών,θεωρητικά,θα μπορούσε να τα κανονίζει η πλειονότητα των καταναλωτών με αγάπη για το αντικείμενο και αυτό που τους προσφέρει,αντιθέτως,η παραγωγή κρίνεται από ένα και μόνο κριτήριο (κέρδος) και κατ'επέκταση από το μάρκετινγκ.Σόρυ αν σε κούρασα και συμφωνώ απόλυτα με την τελευταία σου πρόταση.Προσωπικά,μου αρέσουν πάρα πολλά,από'δω κι από'κει,όπως και με τη μουσική.Αυτά.
