Έλα μωρέ χαζομάρες. Όλα φυσικά είναι, αφού πάντα εξαφανίζονταν τα είδη. Η Φύση πάνω απ' όλα, η Φύση ξέρει.Αυτά που λέει το άρθρο είναι υστερικές κραυγές των οικολόγων που κινδυνολογούν για να μας επιβάλλουν την θέληση τους. Αλλά εμείς λέμε το περήφανο ΟΧΙ.Δεν θα μας επιβάλλετε εσείς την θέληση σας, δεν θα μας επιβάλλετε εσείς το πως θα ζήσουμε. Σιγά μη σας ακούσουμε τώρα.Το σημαντικό είναι να βγάζουμε φράγκα κύριος. Λεφτά, πως το λένε;ΚΕΡΔΟΣ, ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΛΕΦΤΑ.Πως είναι δυνατόν να πηγαίνεις κόντρα στην Ανάπτυξη; Αφού αυτή είναι το Απόλυτο Κριτήριο Ευτυχίας. Όποιος δεν προσκυνάει το Κέρδος, την Ανάπτυξη και τα Λεφτά είναι αντιδραστικός, οπισθοδρομικός, ίσως και οικολόγος (ξορκισμένος).Σίγουρα πάντως είναι ασόβαρο και παλαβό / γελοίο άτομο. Που ακούστηκε να βγαίνουν με πανώ στους δρόμους και να μας ζητάνε να κόψουμε την βιομηχανική σφαγή;Το ζητούμενο είναι να ανεβαίνει ο τουρισμός μας και να τρώμε τα σουβλάκια μας και τις μπριζόλες μας ΑΝΕΝΟΧΛΗΤΟΙ. Γιατί εμείς είμαστε ατίθασα άτομα, ελεύθερα. Σιγά μη μας πουν τώρα οι μουρλοί οικολόγοι το πως θα ζήσουμε και τι θα φάμε.Y.Γ. Τα έγραψε πρώτη η Rachel Carson το 1962 (Σιωπηλή Άνοιξη). Τα έχουν γράψει και τα έχουν ξαναγράψει χιλιάδες άλλοι από τότε. Τα λέει το WWF σήμερα. Και λοιπόν τι έγινε;Ένας τοίχος μπετόν αρμέ ηλιθίων, 60 χρόνια μετά, ακόμα σκούζει για το "δικαίωμα" του να τρώει μπριζόλες και να παράγει σκουπίδια χωρίς να του λέει κανένας τίποτα.Δεν ξέρω ποιός το έγραψε πρώτος, αλλά είναι και το δικό μου μύνημα προς αυτόν τον μπετον αρμέ τοίχο: "Όταν το Αιγαίο γεμίσει σκατά, όταν πεθάνει το τελευταίο δελφίνι, η τελευταία μέλισσα, η τελευταία πεταλούδα, τότε θα καταλάβετε ότι τα λεφτά δεν τρώγονται".
