Ο Κούρος έχει γράψει ότι από ένα σημείο και μετά δεν σε πάνε τα πόδια σου αλλά η ψυχή σου. Ακούγεται υπερβολικά ρομαντικό/ιδεαλιστικό αλλά πιστεύω ότι έχει αντικειμενική βάση.Στον αθλητισμό υπάρχει πάντα ένας παράγοντας ψυχικό σθένος. Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι από μια απόσταση και πάνω, η βαρύτητα του παράγοντα αυτού μεγαλώνει εκθετικά. Σκέψου έναν αγώνα 24ωρου ή 48ώρου με αμέτρητα στην κυριολεξία loops ....όσο καλά προπονημένος και να είσαι, ότι άριστα γεννετικά και να έχεις, αν δεν έχεις άπειρη ψυχική δύναμη κινδυνεύεις να μουρλαθείς. Σκέψου το: εκατοντάδες, εκατοντάδες και εκατοντάδες γύροι...δεν είναι απλά "τρέχεις όσο θες". Από ένα σημείο και μετά κινδυνεύεις άμεσα με ψυχολογική κατάρρευση.Και εκεί ακριβώς έγκειται το συγκριτικό πλεονέκτημα του Κούρου (και άλλων ανάλογων αθλητών). Σε καμία περίπτωση λοιπόν δεν πιστεύω ότι οποιοσδήποτε ελιτ επαγγελματίας αν ήθελε...απλώς το έκανε.
