#7 Θα προσπαθήσω σήμερα να κάνω αφιέρωμα σε σένα, αφού αγωνίστηκες τόσο να πάρεις μια απάντηση, και απάντηση δεν πήρες. Πρώτα πρώτα, η ερώτησή σου, όπως την καταλαβαίνω σε μερικές γραμμές: Την ερωτεύτηκες, σε ερωτεύτηκε, αλλά εκείνη: Ήταν ομοφοβική, ήθελε να πηγαίνει με άλλες (ή είχε άλλη απωθημένο, δεν κατάλαβα), όμως εσύ εκεί. Και όταν έλεγε έτσι, και όταν το γύριζε σε γιουβέτσι. Και όταν σε απέρριπτε, και όταν σε απάτησε, μέχρι που στο τέλος την "κέρδισες". Ζείτε μαζί, θεωρητικά έγινε αυτό που ήθελες, αλλά πρακτικά δεν τη θέλεις πια. Και πώς να τη θέλεις; Αφού σου έκανε την αυτοπεποίθηση κουρέλια και έκανε ό,τι νόμιζε χωρίς να σε υπολογίζει καθόλου; Το πώς θα νιώσεις, το τί θα πάθεις; Δεν την εμπιστεύεσαι πιά, και λογικό είναι. Όμως "αφού το επέλεξα πρέπει να το στηρίξω" λες, και αναλαμβάνεις υποτείθεται μία ευθύνη, η οποία δε σου αναλογεί (γιατί και εκείνη με τη σειρά της επέλεξε τις πράξεις της). Δε σε κάνει πιο σωστή, απλώς σε βάζει στο ρόλο του θύματος. Προφανώς είσαι θυμωμένη μαζί της, ακόμα και αν δεν το αναγνωρίζεις, διότι μετά από όσα έχουν συμβεί, σου έχει παραβεί κάθε ανθρωπίνως γνωστό όριο.Δεν σου τη θάβω. Για να φερθεί έτσι μπορεί και να είχε τους λόγους της, όμως εδώ είναι πολύ σημαντικό να καταλάβεις ότι από ένα σημείο και έπειτα δε σε αφορά, γιατί έχεις και εσύ τις δικές σου ανάγκες.Η συμβουλή μου είναι να φύγεις, επειδή η πιθανότητα της συντροφικότητας και της εμπιστοσύνης έχει πεθάνει μέσα σου προς τα εκείνη. Μένοντας απλώς τα θυμάσαι, τα θυμάσαι, και τραυματίζεσαι. Χρειάζεσαι ηρεμία, και ανθρώπους ξεκάθαρους δίπλα σου. Όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, όλοι αλλάζουμε γνώμες, όμως σε μία σχέση αυτό συμβαίνει υπολογίζοντας (όχι απαραίτητα βάζοντάς τον πρώτο-αλλά σίγουρα όχι κάνοντάς τον μπαλάκι φύγε-έλα)τον απέναντι. Και στη δική σας περίπτωση, εκείνη έκανε σαν να μην υπήρχες. Οπότε, πραγματικά, τί είδους σχέση πιστεύεις ότι μπορείς να χτίσεις; Σίγουρα θα λέει ότι μετάνιωσε. Σίγουρα θα έχει ωραία και μεγάλα λόγια για να δικαιολογήσει τον εαυτό της. Μπορεί και να τα πιστεύει. Κάποια ή όλα. Μπορεί και από τη δική της πλευρά, να είναι και αλήθεια. Όμως, πάλι εδώ πρέπει να καταλάβεις ότι δε σε αφορούν. Σε αφορά το γεγονός ότι όπως είσαι και όπως είναι, αυτό που έχετε δε διαθέτει την καθαρή βάση της αμοιβαίας εμπιστοσύνης και αλληλοεπικοινωνίας που πρέπει να υπάρχει σε όλες τις σχέσεις, για να μπορούνε να λειτουργήσουν. Μεταξύ σας, αυτό πέθανε και του κάνανε και σαραντάμερα. Δε χρειάζεται ούτε να τη μισήσεις, ούτε να ζήσεις ένα δράμα (εκτός αν το προτιμάς). Μπορείς να τη συγχωρήσεις και να την αγαπήσεις ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ, διότι από κοντά το να συνυπάρχετε, σου κάνει κακό. Και αυτό αποτυπώνεται στη νοητική σου σύγχυση, που φαίνεται και στον τρόπο που γράφεις.
