#4: Επειδή αναφέρθηκες στην αποξένωση του διαδικτύου, θα καταθέσω τη δική μου εμπειρία μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ύπαρξη της στήλης αυτής: Η στήλη αυτή με βοήθησε πολύ στην πράξη, όχι στη θεωρία. Οφείλω να το ομολογήσω. Μέχρι πρότινος ζούσα στο Κατάρ, σε ένα πολύ δύσκολο από κάθε άποψη μέρος (λίγο αν ξύσεις τη φανταχτερή του επιφάνεια, συνειδητοποιείς πόσο αλλόκοτο μέρος είναι). Αυτή η στήλη με κράτησε σε ζωντανή επαφή με την λογική και τον προβληματισμό του δυτικού κόσμου, περισσότερο ακόμη και από τα τηλέφωνα και τα emails με φίλους και συγγενείς. Ήταν μια καθημερινή υπενθύμιση "Ορίστε, έτσι ζει κι έτσι προβληματίζεται ο κόσμος ΕΞΩ". Ζώντας στο Κατάρ, η αλήθεια είναι πως κατέβαλα ειλικρινά μεγάλες προσπάθειες για να νιώθω καλά, για να μην παγώσει η καρδιά μου. Το έκανα για μένα, για την οικογένεια και τη δουλειά μου. Ως γυναίκα ένιωθα φυλακισμένη στο Κατάρ- και να φανταστείτε ότι η θέση της γυναίκας εκεί είναι απείρως καλύτερη απ'ο,τι στη Σαουδική Αραβία! Επίσης, αν διαλέξεις να εθελοτυφλήσεις, απο ανάγκη περισσότερο παρά από επιλογή, είναι πολύ εύκολο να χάσεις την μπάλα και τον εαυτό σου σε τέτοια ψεύτικα και τεχνητά μέρη. Να ξεγελαστείς από την επίπλαστη πολυτέλεια και να χαθείς σε έναν καταναλωτισμό χωρίς νόημα. Να θεωρήσεις ότι είναι φυσιολογικό να εκμεταλλεύονται τους εργάτες, τους οποίους μάζεψαν από τα πιο πάμφτωχα χωριά της Ινδίας και του Πακιστάν, για να δουλεύουν στην πολυόροφη οικοδομή για ένα πιάτο φαϊ, κάτω από αφόρητες κλιματικές συνθήκες, για να μπορούν μετά οι σεϊχηδες να καμαρώνονται για τα κτιριακά τους μεγαθήρια και τις σπιταρόνες τους. Είναι φυσιολογικό να κακοποιούν και να εξευτελίζουν την άμοιρη οικιακή βοηθό που υπηρετεί 24/7 τις πολυπληθείς ντόπιες οικογένειες και να μην αντιδρά κανείς. Είναι φυσιολογικό να καταφεύγουν οι ντόπιες μουσουλμάνες στις αντικαταθλιπτικές αγωγές για να αντέξουν το ψυχοβγαλτικό μαρτύριο που τους έχει επιβληθεί από το ανδροκρατούμενο κοινωνικοθρησκευτικό πλαίσιο. Μα, οι δυστυχισμένες δεν χρειάζονται ψυχίατρο, ελευθερία χρειάζονται και δεν το ξέρουν. Έδωσα αγώνα, το ξαναλέω, για να μην παγώσει η καρδιά μου. Πόσο δράμα και πόση σιωπή, ένιωθα σαν να βοά η έρημος από το πνιγμένο "αχ" όλων των καταπιεσμένων. Κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει γιατί ήξερε ότι η επόμενη κατοικία του θα είναι ο τάφος ή τα ισόβια. Τρομοκρατία, θλίψη και υποκρισία.Η στήλη σου, Λένα, ήταν σωτήρια. Μία καθημερινή επικοινωνία με τον δυτικό κόσμο, με την Ελλάδα, με τα προβλήματά της, με το δράμα της αλλά και με την πλάκα της.Στο Κατάρ δεν γελούσε κανείς πραγματικά μέσα από την καρδιά του.Ξέρεις τί ωραίο είναι να μιλάς και να γελάς ελεύθερα; Ξέρετε;:)
