#7 H οικογένεια φταίει όταν, και στο βαθμό που, δεν αποτελεί υποστηρικτική βαλβίδα για το παιδί. Ο κάθε άνθρωπος γνωρίζει, εκ της βιωματικής επαφής του, αν και πόσο η οικογένειά του (οι γονείς του/κηδεμόνες του/όποιοι το ανέθρεψαν, δηλαδή) μπορεί να του σταθεί ουσιαστικά σε κάποιο δεινό που υφίσταται, αν είναι ανοιχτή και κατάλληλη για να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο, και εκείνος πράττει αντίστοιχα. Αντιλαμβάνεται δηλαδή πάνω-κάτω ποιά θα είναι η αντίδρασή της, πώς θα ενεργήσει, αν και πώς θα του συμπαρασταθεί, αν και πώς θα τον καταλάβει, ακόμα και τί κόστος μπορεί να έχει αυτό για τον ίδιο ενδεχομένως και, σε γενικές γραμμές, τρέφει πάνω-κάτω τις σωστές - που σημαίνει τις ανάλογες - προσδοκίες από αυτήν. Αυτό δε χρειάζεται να του συμβεί κάτι κακό για να το καταλάβει. Το ξέρει. Υπάρχει. Είναι εκεί. Είναι ένα σημείο αναφοράς στη ζωή του που συμπερικλείεται στη σκέψη του και στη διαμόρφωσή του. Κατά συνέπεια, και στην προοπτική του. Η απόφαση της αυτοκτονίας του - σε τέτοια ηλικία πολύ περισσότερο, όπως της πρόσφατης περίπτωσης του Β.Γ. και υπό τις συνθήκες και τους λόγους που όπως φαίνεται οδηγήθηκε εκεί - οπωσδήποτε οφείλεται και σε αυτό το γεγονός : την εκκωφαντική απουσία υποστήριξης από την οικογένεια. Η οποία ίσως πηγάζει από την ελλειμματική επαφή που καλλιέργησαν με το παιδί, ίσως σε κάτι άλλο που δεν γνωρίζουμε... Η οποία οικογένεια δηλώνει πως ούτε καν υποψιαζόταν τί τραβούσε το παιδί τους και ότι συστηματικά τους το απέκρυπτε (!) - γιατί άραγε να κάνει κάτι τέτοιο; Και μιλάμε για κανονικές μεθόδους σωματικού βασανισμού (με όλον τον εξευτελισμό και τα ψυχικά βασανιστήρια που συνεπάγονται), έτσι;