Εδώ και χρόνια, βασίζομαι στην καλοσύνη των ξένων.Πρόχειρο παράδειγμα προχθές, πήγα μέσα από ένα παρκάκι που τελικά για να βγεις (δεν το ήξερα εκ των προτέρων) έπρεπε να πηδηξεις μισό μετρο. Κοντοστάθηκα και σκέφτηκα ότι πρέπει να γυρίσω πίσω γιατί αυτό μου φάνηκε πολύ και ίσως να έχανα την ισορροπία μου. Ξαφνικά, κι ενώ κοιτούσα το άνοιγμα, βλέπω να εμφανίζεται μπροστά μου ένα χέρι. Σηκώνω το βλέμμα και ήταν μια κυρία περίπου 60 χρονών. Με είχε δει, ήταν από την άλλη πλευρά, κατάλαβε αμέσως τί σκεφτόμουν και μου πρότεινε αμίλητη το χέρι να στηριχτώ και να περάσω. Πόσο συγκινητικό, για άλλη μια φορά.