Η στέρηση των υλικών αγαθών δεν κάνει τίποτα απολύτως στα παιδιά. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν από πολύ μικρά ότι δεν μπορούν να έχουν κάτι μόνο και μόνο επειδή το θέλουν ή επειδή το έχει ο διπλανός. Πρέπει να μαθαίνουν ότι πίσω από κάθε "ΘΕΛΩ" υπάρχουν χιλιάδες προϋποθέσεις που αν δεν τηρούνται από μόνες τους, τις δημιουργούμε εμείς. Οι γονείς που σκίζονται για να έχουν τα παιδιά τους "όλα όσα έχουν και τα άλλα παιδιά" πιστεύουν ότι κάνουν το καλύτερο αλλά δυστυχώς (πολύ δυστυχώς) δεν εφοδιάζουν σωστά τα παιδιά τους. Απλώς τα προετοιμάζουν για να γίνουν ανικανοποίητοι ενήλικες. Τους εμφυσούν την πεποίθηση ότι αν θες κάτι, απλώς δικαιούσαι να το έχεις. Ξεκινά από το απλό που κάνουν οι μαμάδες στις κούνιες "σήκω από την κούνια παιδάκι να κάνει λίγο και η κόρη μου, τόση ώρα κάθεσαι". Παρόλα αυτά η ενήλικη κόρη αργότερα δεν μπορεί να πάει σε ένα εστιατόριο και να πει σε μια παρέα "σήκω από το τραπέζι που είναι δίπλα στο παράθυρο, πολύ έκατσες". Παρόλα αυτά μέσα της θα νιώθει ότι το δικαιούται. Και θα νιώθει αδικημένη. Είναι ένα απλό και γελοίο παράδειγμα που έχει όμως τεράστιες επεκτάσεις. Είναι τεράστια κουβέντα αυτή και δυστυχώς δεν λύνεται εδώ μέσα σε 5 σειρές (ούτε σε 1005). Αν κάτι δημιουργεί προβλήματα στα παιδιά είναι η έλλειψη σωστών εφοδίων. Ψυχικών και νοητικών. Σε καμία περίπτωση υλικών.