@ bagle & ΨαρόσουπαEπειδή μάλλον δε διαβάσατε ή ξεχάσατε (αλλιώς δεν εξηγείται) την σωρεία σχολίων που έγραφαν ότι μόνο με αγάπη μεγαλώνουν και ζουν τα παιδιά, προφανώς δεν αντιληφθήκατε ότι απαντώ σε αυτούς και όχι ότι αοριστολογώ επί ενός ζητήματος που μου κατέβηκε στο μυαλό προχθές. Τα αρνητικά παραδείγματα που περιέγραψα είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος από αυτήν που παρουσιάστηκε. Έχω και θετικά, αλλά δεν χρειάστηκε να τα χρησιμοποιήσω. Το είχαν κάνει υπέρ το δέον οι προηγούμενοι σχολιαστές - αν και με τρόπο αρκετά επιφανειακό, συναισθηματικό και κοντόφθαλμο. Κάποιοι συνεχίζουν τα κατάπτυστα συναισθηματικά τους παραληρήματα ακόμα..., χωρίς να εγείρουν ούτε ένα λογικό αντεπιχείρημα επί των όσων γράφτηκαν (και η πλάκα είναι ότι υπάρχουν και ωραία αντεπιχειρήματα εκ των οποίων οι διαφωνούντες συνσχολιαστές δε χρησιμοποίησαν κανένα - αλλά όχι, δε θα τα γράψω και αυτά εγώ... αυτό, δα, έλειπε!). Δε θα ασχοληθώ με αυτό ούτε με αυτούς περαιτέρω. Είναι ίσως προς περιφρόνηση ή προς οίκτο, διότι κανένας μάλλον δεν τους έμαθε - και προφανώς δεν είχαν την αντίληψη να το κατανοήσουν μόνοι τους - ότι, όταν επιχειρηματολογούμε σοβαρά, ο εκνευρισμός, ο θυμός και η συγκίνηση, ή οποιοδήποτε άλλο συναίσθημά μας, δεν αφορούν το συνομιλητή - και ούτε πρέπει να τον αφορούν. Αντιθέτως, οι συναισθηματικές παρλάτες υπονομεύουν τόσο την εγκυρότητα του διαλόγου όσο και την αξιοπιστία του φέροντος έναν τέτοιου είδους λόγο μέσα σ' αυτόν.Επί του θέματος τώρα : Φυσικά και μέσα από υλικά στερημένες οικογένειες μπορεί να προκύψουν ισορροπημένοι άνθρωποι και καθ' όλα άξιοι· και έχουν προκύψει - ουκ ολίγοι. (Τίποτα από όσα έχω πει δεν το αναιρεί, αν προσέξετε.) Mε τί προσωπικό αγώνα βέβαια και πόσο κουράγιο και πόσα αντίβαρα (ή αντίδοτα;) είναι ένα μεγάλο ζήτημα που άπτεται και όσων επισημαίνω. Αλλά δεν είναι εκεί το κυρίως point. Η ουσία, από τη δική μου οπτική, βρίσκεται στο ότι, στο όνομα της ηθικά, πνευματικά και συναισθηματικά κατάλληλης οικογένειας, καθώς και της συναισθηματικής ανάγκης ορισμένων οικονομικά ευάλωτων ατόμων να τεκνοποιήσουν και να αναθρέψουν ένα παιδί, δεν μπορούμε να παραβλέπουμε τις σημαντικές υλικές και πρακτικές ανάγκες ενός ανθρώπου που θα έρθει στη ζωή και ο οποίος αναπόφευκτα θα εξαρτάται και θα ορίζεται, και σε μεγάλο(;) βαθμό θα καθορίζεται πιθανόν, ΚΑΙ από τις αντικειμενικές δυνατότητες των γονέων του. Και αυτό επειδή δεν μπορούμε, αφενός, να αγνοούμε την κοινωνική πραγματικότητα που μας περιβάλλει και μας διαμορφώνει - προπάντων ΚΑΙ by default - και να θεωρούμε πως εμείς είμαστε υπεράνω ή εκ των προτέρων πως θα καταφέρουμε να την υπερκεράσουμε μαζί με το παιδί μας και, αφετέρου, επειδή εμείς πρώτοι πρέπει, και ως εν δυνάμει γονείς αν θέλετε, να προασπιζόμαστε το δικαίωμα ενός παιδιού - του κάθε παιδιού, πόσω μάλλον του δικού μας πιθανού μελλοντικού παιδιού - σε μια όσο το δυνατόν πιο προστατευμένη ψυχική κατάσταση, η οποία εκ των πραγμάτων συνδέεται και με την ύλη και τις αντίστοιχες παροχές."Προπαγανδίζω" επειδή γράφω την άποψή μου σε μακροσκελέστερα του συνηθισμένου σχόλια; "Προπαγανδίζω" επειδή απαντούν στα σχόλιά μου και κρίνω πως πρέπει να εξηγήσω/αναλύσω ή επειδή απλά θέλω να απαντήσω κι εγώ με τη σειρά μου στα δικά τους;Ή μήπως "προπαγανδίζω" επειδή εσένα και άλλους (ίσως τους περισσότερους) σας βρίσκουν αντίθετους τα λεγόμενά μου;Δε νομίζω, Ψαρόσουπα. Είναι από λίγο έως πολύ αστείο αυτό που λες. Υπό αυτήν την έννοια, προπαγανδίζουν όλοι όσοι υπερασπίζονται και επιχειρηματολογούν (καλύτερα ή χειρότερα) επί της άποψής τους εδώ μέσα. Ή όλοι ή κανείς : It's a two way street.Ως προς το "γενικευεις", δεκτή η κριτική. Σου απάντησα πάνω σ' αυτό.
