Η αναφορά μου σε οργανωμένες δημοτικές (όχι αυθόρμητες) κοινωνικές δράσεις αφορά σε δωρεάν ή πολύ οικονομικά προγράμματα δημιουργικής απασχόλησης για παιδιά, προγράμματα ενισχυτικής διδασκαλίας, κοινωνικά φροντιστήρια, ολοήμερους βρεφονηπιακούς σταθμούς για εργαζόμενους γονείς... τέτοια πράγματα. Δεν εννοώ "κάντε παιδιά για να τα ταϊζετε στα συσσίτια του δήμου" (με όλο το σεβασμό προς τους γονείς που εκ των συνθηκών αναγκάζονται να το κάνουν και αυτό). Νομίζω ότι σε αυτά που έγραψα παραπάνω είμαι σαφής ότι η αξιοπρεπής διαβίωση του παιδιού πρέπει να διασφαλίζεται από την οικονομική δυνατότητα της οικογένειας - period. Τώρα, αν η οικογένεια δεν μπορεί π.χ. να πληρώσει μαθήματα μπαλέτου, ας κάνει το παιδί μαθήματα χορού στο πολιτιστικό κέντρο της περιοχής του, υπάρχουν πλέον πολλές τέτοιες δράσεις, περισσότερες απ' ό,τι παλιότερα - αυτό εννοώ.Κι ένα ακόμα: το σχόλιό μου για την εκτεταμένη φτώχεια στην Ελλάδα σήμερα αφορά στην τοποθέτησή σου (με την οποία συμφωνώ) ότι παίζουν σημαντικότατο ρόλο οι κοινωνικές προσλαμβάνουσες του παιδιού από την κυρίαρχη κουλτούρα του περιβάλλοντός του. Όμως επισημαίνω ότι το μέσο βιωτικό επίπεδο έχει πέσει τόσο, που καθόλου πρωτότυπα δεν είναι πια αυτά που αναφέρεις παραπάνω ως τραυματική φτώχεια παλαιότερων χρόνων, όπως το να μη δίνουν οι γονείς στο παιδί χαρτζηλίκι για το κυλικείο ή να φοράει ρούχα από στοκάδικα ή να πηγαίνει εκδρομή μόνο στο χωριό του παππού. Αυτά πλέον τείνουν να είναι κυρίαρχη κουλτούρα (τουλάχιστον στο σχολικό περιβάλλον των δικών μου παιδιών, ένα δημόσιο σχολείο σε ένα "καλό" προάστιο της Αθήνας. Είπαμε, ο καθένας ζει στον πλανήτη του, lol)Για να ξαναέρθουμε στην ερώτηση 2, σε ένα εργαζόμενο ζευγάρι που σκέφτεται να κάνει παιδί, δυσκολεύομαι να πω απλά "μην κάνετε παιδί γιατί είστε φτωχοί" ή "περιμένετε να έρθει η ανάπτυξη" - πόσο μάλλον "μπορεί να είστε μελλοντικοί αυτόχειρες". Κρίση, ξεκρίση, η ζωή συνεχίζεται. Αν θεωρείς ότι αυτό είναι ανεύθυνη αντίληψη για τα πράγματα, ας συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε επί της αρχής.
