@ Iris Prismatica"Μα και στην οσφυαλγία να μοιάζουμε;"Aχ, Iris, μου δίνεις μία πάσα για να σου εξομολογηθώ ότι τους πρώτους αρκετούς μήνες που διάβαζα τη στήλη είχα πάθει κάτι φοβερό. Νόμιζα ότι είσαι μια παλιά, πολύ καλή - ΠΟΛΥ κολλητή μου - φίλη, προ δωδεκαετίας, με την οποία δυστυχώς χαθήκαμε και μου είχε κοστίσει πολύ. ΕΙΣΤΕ ΙΔΙΕΣ (σε ανατριχιαστικό βαθμό!) στον τρόπο σκέψης, λόγου, στο ύφος, στο κλίμα σας, στις απόψεις σας, στις ξεχωριστές δικές σας λέξεις που χρησιμοποιείτε μάλιστα (εκεί ήταν που ανατρίχιασα! Γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει χαρακτηριστικό λεξιλόγιο - έτσι αποδεικνύεται μάλιστα και η αυθεντικότητα ενός λογοτεχνικού κειμένου για την οποία προβάλλονται αμφισβητήσεις). Αλλά και στους χαρακτηρισμούς που αποδίδετε ανά περίσταση, στον τρόπο που διαχειρίζεστε καταστάσεις. Ακόμα και στις προσωπικές προτιμήσεις και ενδιαφέροντα που τυχαίνει να εκφράζεις κατά καιρούς. Εκτός όλων αυτών, θα ήταν πολύ του χαρακτήρα της να σχολιάζει φανατικά σε μια τέτοιου είδους στήλη - ίσως και να διαπρέπει σε αυτό (! lol). Σου λέω, δεν το πίστευα! Είχα βεβαιωθεί μάλιστα ότι είσαι εσύ αυτή και σκεφτόμουν σοβαρά το ενδεχόμενο να σου στείλω mail για να στο πω, αλλά δίσταζα για ορισμένους προσωπικούς λόγους. Μέχρι που αποκάλυψες κάποια συγκεκριμένα γεγονότα από τη ζωή σου κάποια στιγμή (δε θυμάμαι τώρα τί ακριβώς) και προς μεγάλη μου έκπληξη (ή απογοήτευση; Δεν ξέρω, είναι περίεργο το συναίσθημα) διαπίστωσα ότι δεν είσαι αυτή, καθώς γνωρίζω πολύ καλά την ιστορία της και, έτσι, το απέκλεισα τελικά. Αλλά, πραγματικά, ήταν και είναι σα να τη βλέπω να γράφει και να την ακούω να μιλάει κάθε φορά που διαβάζω κάθε σου σχόλιο, και στην αρχή αυτή η εμπειρία με έπιανε συναισθηματικά. Την αγαπούσα πολύ αυτήν την κοπέλα. Σου λέω, θα μπορούσες κάλλιστα να είσαι η διαδικτυακή της σωσίας - αν της χάκαρες ξέρω 'γω τους λογαριασμούς της - και να πείσεις κανονικότατα όσους τη γνωρίζουν ότι είναι αυτή η ίδια, ούσα φυσική και εκφράζοντας απλώς τον εαυτό σου.Τί να πεις, συμβαίνουν αρκετά τέτοια παράδοξα. Α! Όχι, δεν υπονοώ ότι μοιάζουμε. Γιατί δε μοιάζουμε. Ούτε με εκείνη μοιάζαμε ως χαρακτήρες, αν και φυσικά είχαμε μερικά κοινά σημεία - αλλιώς... πώς; Aλλά το είδα σα μία ευκαιρία για να σου τα πω, ό, τι αξία κι αν έχει αυτό (διότι ήταν πολύ έντονη και συγκινησιακή η αίσθηση που αποκόμιζα τον πρώτο καιρό - για μεγάλο διάστημα μπορώ να πω).