Εχεις δίκιο σε αυτό που λες άλλα μάλλον δεν το εκφράζεις καλά.Μάλλον γι αυτό και οι αρνητικές ψήφοι. Θα προσπαθήσω να στο πω πιο εμπεριστατωμένα. Όταν έχεις μάθει να δουλεύεις 40 σχεδόν χρόνια και βρεθείς χωρίς δουλειά, ακόμα και αν δεν έχεις απολυθεί, δηλαδή "δουλεύεις" αλλά δεν έχεις αντικείμενο, μαλάκας αισθάνεσαι, ακόμα και αν το αφεντικό εξακολουθεί να σε πληρώνει. Προσωπικά όταν βρέθηκα σε αυτή τη θέση αισθάνθηκα λίγος, ένοιωθα ανεπαρκής, ηλίθιος, τεμπέλης, ότι εγώ εκμεταλλεύομαι το αφεντικό μου (!), όταν σπανίως κτυπούσε το τηλέφωνό μου φοβόμουν και σκεφτόμουν ότι θα είναι η απόλυσή μου ή ότι θα με μεταθέσουν για να με τσακίσουν, σκεφτόμουν τι θα πω στον εργοδότη μου όταν θα μου έλεγε "κάθεσαι σα μαλάκας" που θα είχε και δίκιο στην τελική και... στο τέλος δεν άντεξα και παραιτήθηκα πριν ... με "παραιτήσουν", προσπαθώντας για την αυταξία μου να διατηρήσω κάποια ψήγματα αξιοπρέπειας, για την αυτοεκτίμησή μου. Ευτυχώς είχα κάποια "πισινή" και μπόρεσα να το κάνω. Όταν όμως δεν έχεις εναλλακτική, ταπεινώνεσαι είτε έρθει η απόλυση είτε όχι. Μάλλον αυτό εννοείς. Γι αυτό μιλάς και για ανασφάλεια. Παρόλα αυτά όμως διατηρείς την αξιοπρέπειά σου για τους απέξω και ας την έχεις χάσει μέσα σου. Αν τελικά έρθει και η απόλυση η αποδόμηση σου ολοκληρώνεται. Γι αυτό θα σου πω, χίλιες φορές καλύτερα να δουλεύεις περισσότερο και με μεγαλύτερη ένταση, παρά να μην έχεις αντικείμενο, να μη δουλεύεις, να μην παράγεις, είτε σε έχουν απολύσει είτε όχι.
