Ειμαι κι εγω σε ενα "δυσκολο" σχολειο φετος, αναπληρωτρια. Αυτα που εχω δει τον τελευταιο χρονο γεμιζουν βιβλιο. Ολα τα παραπανω που γραφονται στο αρθρο, ισχυουν μεχρι κεραιας. Και μπουχτισμενοι καθηγητες, και συναδελφος που καποια στιγμη κατερρευσε και τωρα στεκεται με φαρμακευτικη αγωγη, και ακραια παραβατικη συμπεριφορα, και απουσια οποιασδηποτε στηριξης απο τους οποιουσδηποτε φορεις, και παιδια διαμαντακια που σπυ δινουν ωθηση να την παλεψεις για μια μερα ακομη. Μια παρατηρηση που εχω να κανω ειναι οτι η παραβατικη συμπεριφορα ενισχυεται απο την ψυχολογια του οχλου, αν απομονωσουμε εναν μαθητη, συζητησουμε μαζι του θα δουμε ενα εντελως αλλο παιδι, με προβληματισμους, με αναγκες, που ψαχνει καποιον να το ακουσει, να ασχοληθει μαζι του. Και τελος παντων, ολα τα παραπανω αποτελουν προβλημα, ακανθωδες και τρομακτικο. Πως γιγαντωθηκε; Πως λυνεται; Πως θα γινει να αναλαβουμε ολοι τις ευθυνες μας (καθηγητες, γονεις, μαθητες, πολιτεια); Αυτο ειναι το δυσκολοτερο προβλημα και δυστυχως κανεις δεν μπορει να δωσει απαντηση.
