Τελευταίο για σήμερα: Πολύ μου αρέσει αυτή η τοποθέτηση. Είναι αδύνατο να έχουμε πραγματική ανιδιοτέλεια, διότι βρισκόμαστε σε συνεχή ανταλλαγή με το περιβάλλον μας. Από το νερό που πίνουμε, μέχρι τις κουβέντες που κάνουμε, μέχρι το σχόλιο που γράφω αυτή τη στιγμή. Το ζητούμενο είναι να μην κάνουμε πράγματα εκβιαστικά: Δηλαδή να μη ζητάμε ανταλλάγματα που ο άλλος δε θα έδινε ευχαρίστως. Υπάρχει χαρά τόσο στο να δίνεις, όσο και στο να παίρνεις, και όταν δε ζητάς πραγματικά τίποτα από τον άλλο, του στερείς τη χαρά να σου προσφέρει. Ο λόγος που η ανιδιοτέλεια έχει καταλήξει να ανάγεται σε πράξη ύψιστου καλού είναι γιατί πολλοί άνθρωποι θέλουν κάτι συγκεκριμένο (πολλές φορές ούτε και οι ίδιοι καταλαβαίνουν τί) και χρησιμοποιούν κάθε είδους μέσα, θεμιτά η αθέμιτα προκειμένου να το πάρουν από τον άλλο, άσχετα αν αυτός επιθυμεί να τους το δώσει ή όχι. Οπότε, για μένα, αν θες να είσαι πραγματικά καλός, εστιάζεις στο τί χρειάζεσαι να δώσεις και περιμένεις από τον άλλο αυτό που χρειάζεται να σου ανταποδώσει. Αν τα δύο συναινούν, καλώς. Αν όχι, διακόπτεις την ανταλλαγή και βρίσκεις έναν άλλον άνθρωπο...