Ήμουν σίγουρη ότι θα διαβάσω αρνητικά για αυτή τη δουλειά του Γουαινερ.Όλοι περιμεναν να δουν ένα νέο Mad Men, και πήραν μερικές ιστορίες ασύνδετες. Αυτή είναι η επιφανειακή ανάγνωση. Είδα τα πρώτα 4 επεισόδια που τα βρήκα απολαυστικά, καθώς εμφανώς ο Γουάινερ αποτίει φόρο τιμης στον Γούντι, Λυντς (φώτα αυτοκινήτου σε νυχτερινή διαδρομή επ. 3), σε ταινίες όπως 12 angry men και γενικά σε ό,τι αγαπά, μέσα από σύγχρονα, κοσμοπολίτικα παραμύθια αστικής παράνοιας. Είναι άσκοπο να μιλάμε και να κρίνουμε από τα 3-4 επεισόδια, χωρίς να δούμε και το τελευταίο, που δεν ξέρω αν μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε τον τίτλο, αλλά είναι κάπως The one that holds everything (κλείσιμο ματιού στα Φιλαράκια;)Δεν θέλει να αποδείξει τίποτα και μας το τρίβει στα μούτρα και καλά κάνει. Ούτε να ξεπεράσει τον εαυτό του προσπαθεί. Είναι σα να έχει πάρει το θράσος του Λυντς που έστησε ένα ολόκληρο νέο Twin Peaks χωρίς καμία απάντηση πουθενά, μόνο και μόνο για την εμπειρία. Η ατμόσφαιρα είναι και αυτή ένας χαρακτήρας των έργων και οι ανθρώπινοι χαρακτήρες, ακόμα και οι αλαφροίσκιωτοι, είναι προσεκτικά χτισμένοι. Αλοίμονο αν θέλατε να δείτε την Χέντρικς να άγεται και να φέρεται με στενά κόκκινα φορέματα σε νέες περιπέτειες. Πριν τα παρουσιάσει, μίλησε για το λεπτό χιούμορ που θα τα διέπει, εξου και το Romanoffs αντί για Romanov. Το χιούμορ αλλάζει ανάλογα με το περβάλλον. Στην πρώτη που είναι Παρίσι εχει κάτι από την κρυάδα των Γαλλικών χιομοροιστοριών, στο άλλο με το ζευγάρι, την επιφανειακή προσέγγιση των Αμερικάνων. Κρίμα που βαρεθήκατε, είναι γιατί βιαστήκατε και ο Γυάινερ θέλει το χρόνο του.