#2 Συμφωνώ πολύ με τη Λένα, όμως όταν βλέπω "λαϊκά δικαστήρια", να εκτυλίσσονται σε παρέες, σε συζητήσεις, στο κεφαλάκι μου σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα, έχω ως βάσεις τις εξής αρχές: Πρώτον, την ευθύνη της σχέσης, την έχουν οι δύο που έχουνε σχέση. Ο τρίτος άνθρωπος, είτε θηλυκού είτε αρσενικού φύλου, δε μπορεί να έχει την ευθύνη για το μεταξύ τους. Το ζευγάρι ξέρει, αν είναι σε οικειότητα, αν επικοινωνούν, αν βλέπουν την απιστία ως αμάρτημα ή ως αναπόφευκτη "κουτσουκέλα", γιατί "οι άντρες είναι άντρες" ή "τη γυναίκα και σε μπουκάλι να την κλείσεις, θα σε απατήσει με το φελλό", η δεν ξέρω εγώ τί. Ο τρίτος άνθρωπος δεν έχει ιδέα, διότι δε γίνεται να έχει ιδέα. Έχει τις δικές του απόψεις/ηθική, και με αυτές πορεύεται.Δεύτερον: Ο τρίτος άνθρωπος δεν έχει ευθύνη, έχει όμως γνώση των συνεπειών (αν γνωρίζει την κατάσταση). Και εκεί έρχονται οι περιπτώσεις. Γιατί αλλιώς είναι οι συνέπειες είσαι ο τρίτος/τρίτη κάποιου που είναι σε έξι μήνες σχέση, και είναι είκοσι χρονών, και αλλιώς αν υπάρχει οικογένεια με παιδιά, σκυλιά, γατιά. Και αυτό, οφείλεις να το σκεφτείς. Διότι το μεταξύ σας κινδυνεύει να επηρρεάσει ανθρώπους που δε φταίνε σε τίποτα.Τρίτον: Ο απατηθείς μπορεί να φαίνεται ο πλέον "καημένος", όμως δεν είναι πάντα. Πέρα από ότι μπορεί να συνετέλεσε στη δημιουργία της κατάστασης που επέτρεψε η οδήγησε τον άλλο στο να απατήσει, πέρα από το γεγονός ότι και να μη συνετέλεσε, γνωρίζει σε ένα βαθμό τον άνθρωπο που έχει δίπλα του (π.χ, αν παντρευτώ ένα ναρκισσιστούλη γυναικά, δε μου φταίει κάθε άγνωστη στο μπαρ...), από τη στιγμή που η κατάσταση βγαίνει στην επιφάνεια, αυτός (η αυτή) αποφασίζει σε μεγάλο βαθμό για το κλίμα που θα δημιουργηθεί: Θα δούμε άραγε πολύνεκρο δράμα του στυλ "Γιατί με πρόδωσες εμένα που στα έδωσα όλα;" Θα δούμε ένα κακόμοιρο θύμα, κι έναν/μία σύζυγο που γυρίζει πίσω τίγκα στις ενοχές; Θα δούμε ενδεχομένως κάποιο έγκλημα πάθους; Θα δούμε να στέκεται το ύψος του/της και να αδιαφορεί λέγοντας "ελεύθερος άνθρωπος είναι" ή "μία τσούλα-ένας μπερμπάντης παραπάνω δε μου κάνει διαφορά;" Θα δούμε να σηκώνεται αξιοπρεπώς και να φεύγει; Τέτοια είναι η δύναμη του φαινομενικά (κάποιες φορές και πραγματικά) προδομένου.Εμ, έτσι είναι. Αλλιώς τί θα γραφόντουσαν τόσες σαπουνόπερες.
