Βέβαια. Ενώ τί πιό φυσιολογικό, τί πιο υπεύθυνο, τι πιό λογικό, να κουβαλάω στην πλάτη μου τον άλλο για λογαριασμό του. Έτσι και αλλιώς έχω την ευθύνη του εαυτού μου, και είτε το θέλω, είτε δεν το θέλω, αντιμετωπίζω τις συνέπειες των πράξεών μου (λειτουργικά/πετυχημένα ή μη). Αν ξεκινήσει να είναι η ευθύνη και ο σεβασμός που θα έπρεπε *ο άλλος* να έχει για τη σχέση του, δικό μου πρόβλημα, είτε μιλάμε για ανήλικο (η άτομο που του είναι αδύνατο να έχει ευθύνες), είτε θεωρώ πως είμαι η γυναίκα του, είτε θεωρώ πως είμαι η μαμά του. Και, αν in fact τυχαίνει να είμαι η γκόμενα, δεν ξέρω τί είναι χειρότερο από τα τρία...