#2Πιστεύω ότι όλα αυτά τα νιώθεις γιατί η κοινωνία στην οποία μεγαλώσαμε δεν μασ άφησε να εξελιχθούμε όπως μπορούσαμε.Και θα εξηγήσω τί εννοώ.Από τη μέρα που γεννηθήκαμε ακούγαμε (οι περισσότεροι) ένα συνεχές "μη".Μάθαμε λοιπόν να είμαστε φοβισμένοι απέναντι στι καινούριο και το διαφορετικό.Όταν πάλι πήγαμε σχολείο,αυτό το καταραμένο εκπαιδευτικό σύστημα δεν μας άφησε να λοξοκοιτάξουμε,να βρούμε άλλους δρόμους,άλλους τρόπους.Πάλι έπρεπε να κάνουμε αυτά που ήθελαν οι καθηγητές μας και το σύστημα γενικότερα.Άσε που για κάποιους λόγους που ακόμη δεν 'εχω καταλάβει,πρέπει στα 18 μας να έχουμε αποφασίσει τί θέλουμε να κάνουμε για την υπόλοιπη ζωή μας.(Εγώ στα 30 μου ανακάλυψα ότι υπάρχουν επαγγέλματα τόσο κοντά στην προσωπικότητά μου,που στο σχολείο ούτε τα ήξερα,ούτε και με είχε βοηθήσει κανένας να τα ανακαλύψω)Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και η υπόλοιπη κοινωνία,εκτός σχολείου που μας έμαθε ότι μέχρι τα 30 πρέπει να έχουμε παντρευτεί,να έχουμε κάνει ένα παιδί,φυσικά,γιατί αλλιώς θα μείνουμε στο ράφι.Για να μην αναφερθώ σε άπειρες λιστες που υπάρχουν παντού και σου λένε 100 πράγματα που πρέπει να έχεις κάνει μέχρι τα 30 σου.Αυτές οι αηδίες λοιπόν,κατά τη γνώμη μου,ριζώνουν βαθιά στο ασυνείδητό μας.Όσοι δεν τα καταφέρουν νιώθουν το λιγότερο αποτυχημένοι (δεν βγάζω τον εαυτό μου απ'έξω).Νομίζω ότι θα σε βοηθούσε αν καταπιανόσουν με πολλά και διαφορετικά πράγματα μέχρι να βρεις κάτι που να σου ταιριάζει πολύ και να σε εξελίσσει σαν άνθρωπο.Να γνωρίσεις καινούριους ανθρώπους.
