Έχουμε κάνει ως κοινωνίες τεράστια προσπάθεια να χαρακτηρίσουμε τις ψυχικές ασθένειες ως ασθένειες. Για να μπορούμε μετά να προσπαθήσουμε να τις θεραπεύσουμε και όχι να καθόμαστε να χαρακτηρίζουμε αυτά τα άτομα ως ιδιόρρυθμα, αντικοινωνικά και κακομαθημένα. Και να μπορούν και αυτοί να απευθύνονται χωρίς αναστολές στους μόνους που μπορούν να τους βοηθήσουν: Στους γιατρούς. Και έρχεστε εσείς με αυτό το μείγμα politically correct-new age να μας μιλήσετε για άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες, αποδοχή της διαφορετικότητας και φορετές ταμπέλες. Άμα κάποιος βήχει ασταμάτητα πάει σε έναν πνευμονολόγο. Άμα θέλει να αυτοκτονήσει πάει σε έναν ψυχίατρο. Που είναι η δαιμονοποίηση σε αυτό; Μάλλον εσείς φοβάστε να αντιμετωπίσετε τις ψυχικές ασθένειες ως αυτό που πραγματικά είναι: Ασθένειες, που αν αντιμετωπιστούν από την ιατρική είναι, σε μεγάλο βαθμό, ιάσιμες.