Ήταν Δεκέμβριος του 1965 και ήμουν 10 ετών. Η οικογένεια, έκανε "ρεβεγιόν" στις 24/12 στην "Παληά Αθήνα" και στις 31/12 στου "Μοστρού".Η θεία Κούλα είχε απειλήσει να μην παραστεί αν δεν ερχόντουσαν και τα (μικρά) παιδιά.Έτσι βρέθηκα να παρακολουθώ δύο "επιθεωρήσεις πίστας" της εποχής.Χώροι μικροί, ζωντανή ορχήστρα, πρώτο τραπέζι πίστα, τα"μικρά" μπροστά. Λυκούργος Μαρκέας, Καίτη Μπελίντα, Ρένα Βλαχοπούλου, κ.ά. όλα τα πρώτα ονόματα μετά το θέατρο "ντουμπλάρανε" στην νύχτα.Στο ένα άπό τα δύο κέντρα χόρευε ο Μανώλης Καστρινός με την Χρυσούλα Ζώκα. Έντονη και νευρώδης προσωπικότητα εκείνος, μιά αγαλματώδης οπτασία εκείνη. Χόρευαν σε απόσταση αναπνοής από το κοινό. Θυμάμαι το κατάμαυρο πουκάμισό του και το έντονο βλέμμα του. Την κορμοστασιά και την χάρη εκείνης, την αίσθηση των ατέλειωτων ποδιών μέσα από το δικτυωτό καλσόν στο χρώμα του δέρματος. Και βέβαια το ΗΘΟΣ, που απέπνεαν και οι δύο.Εις χαρίεσσαν μνήμην.