#1 Εκτός αν μιλάς συγκαλυμμένα για έναν συγκεκριμένο κάποιον, εμένα μου κάνει εντύπωση που σε απασχολεί τόσο πολύ. Ένας μπορεί να θέλει να ανακαλύψει κατά πόσο "αρέσει". Ένας άλλος μπορεί να άλλαξε γνώμη, γιατί την άλλη μέρα που ξύπνησε το να σου τηλεφωνήσει ήταν το τελευταίο στο μυαλό του. Ένας άλλος μπορεί να πήρε δέκα ακόμα τηλέφωνα, και να επικοινώνησε με τις δύο που του κάνανε περισσότερο "κλικ". Για να το σκέφτεσαι τόσο, πάει να πει ότι αν δε σε παίρνουν, θεωρείς ότι σε απορρίπτουν. Δεν είναι έτσι πάντα, αλλά ακόμα και όταν είναι, η απόρριψη από έναν άγνωστο, δε σημαίνει τίποτα για σένα.#2 Το να βλέπεις τον έρωτα και την αγάπη μέσα από τα μάτια των γονιών σου, του Χόλυγουντ, των βιβλίων κλπ, δεν είναι απαραίτητα κακό. Κάπως πρέπει να καταλάβεις και εσύ πώς γίνεται το μαγικό "να αγαπάς και να αγαπιέσαι". Όμως, όταν εμμένεις εκεί, και δεν αφήνεις ελεύθερο τον εαυτό σου να ζήσει και να ανακαλύψει την προσωπική του αλήθεια, όλο αυτό δε σημαίνει τίποτα. Είναι μια κατασκευή χωρίς περιεχόμενο, που δεν έχει κάτι να σου προσφέρει. Η συμβουλή μου: Ξεκίνα να πλησιάζεις τα/το αντικείμενο/α του πόθου σου χωρίς να ντύνεσαι κοινωνικές προσδοκίες, και όταν φανεί στον ορίζοντα συτό που σου ταιριάζει, θα "κουμπώσει" συναισθηματικά επάνω σου η δική σου αλήθεια για το συγκεκριμένο θέμα.#3 Είναι κρίμα να μην είσαι επιθυμητή (για όποιο λόγο) από τους γνωστούς ή φίλους σου αυθεντικά και οικειοθελώς. Από τις διακοπές, μέχρι τον καφέ. Είναι φυσικό και να θυμώνεις, και να αγανακτείς. Θα έπρεπε να τους είσαι πολύτιμη (αφού διαλέγουν να σε κάνουν παρέα), όχι βάρος, άσχετα από μια θέση στο αυτοκίνητο. Όμως, με το να παρακαλάς, μονάχα εσύ φθείρεσαι, και με το να πας, κυριώς εσύ θα περάσεις άσχημα. Εγώ θα έλεγα, να βρεις μια παρέα που είναι διατεθειμένη να βάλει κόσμο ακόμα και στο πορτμπαγκαζ (εντάξει πλάκα κάνω) προκειμένου να έχει τη χαρά της παρουσίας σου, και να πας με αυτούς διακοπές.
