Franny έχεις απόλυτο δίκιο. Η έλλειψη επαγγελματικού πλαισίου, η ανυπαρξία ελέγχου και η παντελής απουσία του κράτους αφήνει απροστάτευτους τόσο τους ανθρώπους που απευθύνονται για βοήθεια, όσο και τους ίδιους τους επαγγελματίες. Είναι ένα τεράστιο ζήτημα καθώς με τη φοίτηση μιας τετραετούς (θεωρητικής) σχολής δίνεται με το πτυχίο δώρο η άδεια άσκησης επαγγέλματος, κάτι που δεν ισχύει σε άλλα κράτη. Παράλληλα, όλες οι σχολές ψυχοθεραπευτικής εκπαίδευσης (εκτός από προαιρετικές νομικά) είναι ιδιωτικές και άρα πολυδάπανες, με αποτέλεσμα να αφήνεται στην κρίση, την οικονομική δυνατότητα και την ευσυνειδησία του κάθε επαγγελματία αν και πώς θα εκπαιδευτεί περαιτέρω. Η άγνοια, η απουσία κρατικής μέριμνας και η έλλειψη παιδείας και κατευθυντήριων γραμμών πρέπει λοιπόν να αντισταθμιστούν από προσωπική ενεργοποίηση, ηθική και ανάληψη ευθύνης από τον ίδιο το άτομο, πράγμα που φυσικά δε γίνεται πάντα. Έτσι, έχουμε καλούς και κακούς επαγγελματίες. Και μετά βέβαια, έχουμε και τις περιπτώσεις ψυχοπαθολογίας σαν την κυρία που αναφέρεις.
