#5 Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον την ερώτησή σου, γιατί, ως δόκιμη θεραπεύτρια και εγώ, είμαι πολύ ευαίσθητη σε τέτοιου είδους "λάθη" στην ψυχοθεραπεία. Με μεγάλη προσοχή, και αναγκαστικά μεγάλη έκταση, σου απαντάω.Κοίτα τί συμβαίνει εδώ: Μπορεί να έχεις εντελώς δίκιο, ή και εντελώς άδικο. Αν έχεις εντελώς δίκιο: Η θεραπεύτριά σου δε δείχνει καμία ενσυναίσθηση, και χαϊδολογά το δικό της εγώ "μα, κοίτα τί σημαντικά πράγματα που σου λέω, μη με διακόπτεις για να μιλήσεις", πράγμα που εξηγεί γιατί δεν προχωράς: οι ώρες είναι αφιερωμένες όχι στο να καταλάβεις τί συμβαίνει μέσα σου, αλλά στο να επιβεβαιώσει η θεραπεύτρια τον εαυτό της μέσα από εσένα (που, ως άτομο με χαμηλή αυτοεκτίμηση, της δίνει- αν όχι από δισταγμό η φόβο, αλλά από κεκτημένη κοινωνική ευγένεια- το χώρο). Φυσικά και θα σου έλεγε ότι προβάλλεις. Όλοι οι άνθρωποι προβάλλουμε, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, όμως πίσω από κάθε προβολή υπάρχει ένα ερέθισμα. Για να το καταλάβεις καλύτερα: Αν η μάνα μου είναι πολυλογού, αποκλείεται να την προβάλλω σε μια φιλήσυχη, αμίλητη γυναίκα. Αν μία γυναίκα είναι πολυλογού, μπορεί να προβάλλω τη μάνα μου επάνω της, και να της αποδώσω και άλλα χαρακτηριστικά που τα είχε ναι μεν η μάνα μου, αλλά αυτή δεν τα έχει: π.χ είναι και γκρινιάρα, και ανταγωνιστική, και κολλιτσίδα (ενώ δεν είναι, είναι απλά πολυλογού). Αυτή είναι, χοντροκομένα, η διαδικασία της προβολής. Στόχος της ψυχοθεραπείας είναι όχι να μην προβάλλεις (αυτό είναι αδύνατο), αλλά να καταλάβεις τί είδους προβολές κάνεις, ώστε να μπορείς να λειτουργήσεις πέρα από αυτές. Πώς θα καταλάβεις αν όντως προβάλλεις επάνω της αδικαιολόγητα πολύ: Σκέψου ποιό σημαντικό άτομο της ζωής σου σου θυμίζει η θεραπεύτριά σου (αν σου θυμίζει κάποιο) και πρόσεξε αν της αποδίδεις χαρακτηριστικά του ατόμου αυτού, που δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με τη μεταξύ σας σχέση.Αν έχεις εντελώς άδικο τώρα:Έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση, ωραία (μη νιώθεις άσχημα, κι εγώ έχω). Λοιπόν, τι σημαίνει ουσιαστικά αυτό; Ότι δεν εμπιστεύεσαι, δε νιώθεις ασφάλεια με τον εαυτό σου και την κρίση σου, πράγμα που σημαίνει ότι βιώνεις παρεμβατικά και κακοποιητικά οποιαδήποτε κρίση προς το εγώ σου, και ουσιαστικά προς τα εσένα, και όταν συναντάς κάποιον που έχει άνεση λόγου και μιλά χωρίς να το ντρέπεται, αμέσως συγκρίνεσαι υποσυνείδητα μαζί του, και νιώθεις ότι απειλείσαι, συνεπώς του αποδίδεις τα χειρότερα χαρακτηριστικά. Η φάση με το φέισμπουκ θα μπορούσε να είναι και τελείως αθώα (αν και πάλι κατά τη γνώμη μου λάθος), μπορεί η δικιά σου, λέμε τώρα, για κοινωνικούς ή άλλους λόγους, να το έχει σύστημα να κάνει add όλους της τους θεραπευόμενους. Ξέρω αρκετούς που το κάνουνε.Και, χειρότερα ακόμα, επειδή η ζωή δεν είναι άσπρο-μαύρο, και επειδή κανείς δεν είναι τέλειος, η αλήθεια ενδεχομένως να βρίσκεται κάπου στη μέση: Δηλαδή η δικιά σου να έχει το θεματάκι της, όμως εσύ με τη δικιά σου συμπεριφορά να το μεγενθύνεις μέσα σου σε διαστάσεις που δεν έχει.Να, μέσες άκρες τί έχει να πει για εσένα αυτή η σχέση, σε κάθε περίπτωση. Λοιπόν, τί κάνεις; Βρίσκεις έναν άνθρωπο που να σου εμπνέει εμπιστοσύνη, προφανώς. Ό,τι έχεις να μάθεις θα το μάθεις και χωρίς να πιέζεις τον εαυτό σου να μείνει σε αυτή τη σχέση. Αν έχεις εσύ το πρόβλημα, θα φανεί και αλλού, και οι οκτώ μήνες, δεν είναι πολύ. Χώρια, που μερικές φορές, αυτό που έχουμε να μάθουμε, είναι να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και να φεύγουμε.
