Τέλειο Σανάνθη!Θα μοιραστώ λοιπόν κι εγώ μαζί σας μία αγαπημένη ιστορία. Πριν λίγο καιρό είχα συμμετάσχει σ' ένα συνέδριο στο Πεκίνο, με το πέρας του οποίου οι διοργανωτές μάς τραπέζωσαν. Στη μέση περίπου του δείπνου, ο πλέον εξέχων επιστήμονας -ένα σεβάσμιο γεροντάκι- έφτυσε σε μια χαρτοπετσέτα μια προσεκτικά αλεσμένη μπουκιά από κρέας και φασόλια. Για κλάσματα του δευτερολέπτου σκέφτηκα ότι απλώς θα είχε εντοπίσει κοκκαλάκι, όμως το σαψαλάκι είχε άλλο πράμα κατά νου. Σηκώθηκε, με προσφώνησε και όλο ευγένεια μου το πρόσφερε. Σάστισα φυσικά και πριν προλάβω να σκεφτώ γιατί το δίνει σε μένα να το του πετάξω, μία συνάδελφος μου εξήγησε με ταχύτητα και διακριτικότητα ότι πρέπει να το φάω ως ένδειξη σεβασμού και ευαρέσκειας στην κίνηση εκτίμησης που έκανε ο παππούλης προς εμένα (από το μεγαλύτερο στη μικρότερη με πολλή αγάπη). Ακόμα αισθάνομαι τον παλλόμενο κόμπο στο λαιμό μου- προειδοποίηση ορμητικού εμέτου. (Δεν ήρθε ευτυχώς.)