#7 Κοπελιά, εκ των προτέρων σου ζητώ συγγνώμη γιατί γέλασα με το γράμμα σου - και όχι επειδή δε σε συναισθάνομαι. Προφανώς θα μπορούσα να σου το αποκρύψω, καθώς δε με βλέπεις, αλλά όχι. Σου το λέω, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι πρέπει να το διαβάσεις ξανά. Με διαφορετική ματιά από της στιγμής που γράφτηκε. Ο κόσμος δεν είναι εκεί για να σου υπενθυμίζει αν και πότε θα παντρευτείς ή θα βρεις κάποιον για να περνάς την ώρα σου. Συνεπώς, δεν καταλαβαίνω καν για ποιόν λόγο αναφέρεις τις ερωτήσεις-ειδοποιήσεις-πιέσεις των άλλων - οι οποίοι είναι και αγενείς, συν τοις άλλοις (γιατί δεν τους πέφτει λόγος) και θα μπορούσες να τους βάλεις στη θέση τους. Δηλαδή, καταλαβαίνω... και γι' αυτό σου το επισημαίνω. Το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι νοηματοδοτείς την προσωπική αξία σου με κριτήριο την εξεύρεση του κατάλληλου συντρόφου. Και αυτό αποτελεί πρόβλημα γιατί είσαι πολύ νέα για να ανησυχείς μήπως καταλήξεις μόνη και αβοήθητη, από τη μια, και, από την άλλη, πολύ μεγάλη για να μη γνωρίζεις ότι κανένας ετεροκαθοριζόμενος δεν μπορεί να προκόψει - γιατί πάντα θα εξαρτάται από την αξία που δίνουν οι άλλοι στη ζωή του, η οποία αξία κάλλιστα μπορεί μια ωραία μέρα να εκλείψει· πράγμα καθόλου σπάνιο. Τί σε διαβεβαιώνει ότι αν αύριο βρεις τον άνθρωπό σου και περάσετε κάποιους ωραίους μήνες ή και χρόνια μαζί, δε θα σε παρατήσει μια μέρα; ΤΙΠΟΤΑ. Να στηρίζεσαι στον εαυτό σου, λοιπόν, για να αντλείς αξία. Είτε βρεις τον άνθρώπό σου είτε τον χάσεις είτε τον αναζητάς για πάντα. Να είσαι ελεύθερη και ωραία. Στη δική σου περίπτωση, από τη φράση, το "ωραία" είναι η λέξη-κλειδί. Αυτά, προς επίγνωσιν.
