Θεωρώ ότι ο περισσότερος κόσμος έχει πλέον την πολιτική ωριμότητα να μη ψηφίζει πρόσωπα, αλλά πολιτικές. Πιστεύω όμως ότι εξαιτίας της εξάντλησης που υπέστη τα τελευταία 7 χρόνια, δεν είχε τη ψυχραιμία να αντιληφθεί τους κινδύνους που ελλοχεύει η νέα κυβέρνηση, όχι λόγω απειρίας, αλλά λόγω προχειρότητας. Γεγονός παραμένει ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις (με υποστηρικτή την ΕΕ και τα λοιπά μέλη της τρόικας) δημιούργησαν ένα περιβάλλον απεχθές προς οποιονδήποτε επενδυτή, αλλά και προς το εργατικό δυναμικό της χώρας, την ίδια την παραγωγική μας δύναμη. Πρωταρχικός στόχος δεν υπήρξε ποτέ να ξεπεραστεί η κρίση, αλλά η επιστροφή των δανεικών. Βεβαίως να επιστραφούν τα δανεικά, αλλά με λεφτά που θα παράξει η χώρα, όχι με ακόμα περισσότερα δανεικά. Από την άλλη, παρούσα κυβέρνηση αναφέρεται στην ανάπτυξη, λίγο αόριστα, λίγο στο κουβεντιαστό και λίγο στο ποδάρι και πρωταρχικό της μέλημα στην πράξη φαίνεται να είναι η αναίρεση των ελάχιστων καλών που έφεραν οι προηγούμενη ή η απελευθέρωση του Ξηρού (!). Εάν δεν υπάρχει ανάπτυξη, επενδύσεις και αλλαγή της νοοτροπίας από "κόβουμε ό,τι μπορούμε" σε "παράγουμε όσο μπορούμε", λύση των προβλημάτων και βελτίωση της κατάστασης, δε θα έρθει ποτέ. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να γίνει η Ελλάδα ελκυστική για επενδύσεις. Από την απλοποίηση του φορολογικού συστήματος (βελτίωση της εισπραξημότητας και εύκολος εντοπισμός της φοροδιαφυγής), τη δραστική μείωση των φορολογικών συντελεστών (δημιουργία ελκυστικών συνθηκών για επενδύσεις) και από την ιδεολογική ένωση των πλείστων πολιτικών δυνάμεων, με μια κοινή μέσο-μακροπρόθεσμη οικονομική πολιτική (βελτίωση της αξιοπιστίας της χώρας). Ίσως ο κόσμος αντέξει και άλλες θυσίες, αλλά ΟΧΙ χωρίς αποτέλεσμα. Πρέπει να σταματήσει να υπάρχει η προσέγγιση που μόνο το συναίσθημα του "τζάμπα κόπος" επιστρέφει σαν αποτέλεσμα.
