#6Αχ αχ αχ. Έρωτες που δεν κλείσανε. Συμφωνώ με τη Λένα. Πήγαινε συγκρατημένα απαισιόδοξη (δύσκολο, δύσκολο πολύ). Η απόσταση, ο χρόνος και οι αναμνήσεις δημιουργούν πολλές αυταπάτες και η προσγείωση στην πραγματικότητα μπορεί να είναι ανώμαλη και από τις 2 πλευρές. Είναι δική του απόφαση να έρθει και παίρνει τις ευθύνες του και είναι δική σου απόφαση να πας παίρνοντας τις δικές σου. Καλύτερα να πας όμως για να μην σκέφτεσαι αν και πως και τι.Πάντως σε παρόμοια περίπτωση που έζησα, με μια σχέση πολύ πιο δραματική και τραυματική από τη δική σου, όταν τον είδα μετά από 10 χρόνια με φόβο πως θα μου καταστρέψει τη ζωή, πως θα πέσω στα πατώματα και τέτοια, έγινε κάτι που δεν περίμενα καθόλου. Γελούσα που τον είχα ξεπεράσει και έκλαιγα που ότι είχα φτιάξει στο μυαλό μου ήταν μια βλακεία. Πλήρης αποδόμηση. Αλλά δεν θα μπορούσα να το ξέρω αν δεν πήγαινα και ήξερα πολύ καλά τι ρίσκο έπαιρνα.
