Α, μπα, γεια,επειδή πράγματι ήμουν περισσότερο ποιητική παρά πληροφοριακή στην ερώτηση (#7) και επειδή παρά το διάστημα που πέρασε από όταν έστειλα την ερώτηση, συνεχίζω να είμαι στην ίδια θέση κινδυνεύω να γίνω σαν τον Γκιωνάκη στο βίντεο που στείλανε παραπάνω, θα χαιρόμουν αν μου έλεγες τη γνώμη σου μετά τις επιπλέον πληροφορίες.Δεν είμαι σίγουρη ότι υπάρχει ουσιαστική διάκριση ανάμεσα σε μια ιστορία αγάπης χωρίς ανταπόκριση και μια φανταστική ιστορία. Σύμφωνα με τα κριτήρια που έθεσες, ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Υπήρξαν οι συνθήκες για να αναπτυχθούν τα συναισθήματα που ένιωσα για αυτόν τον άνθρωπο, αλλά η ένταση, η διάρκεια τους και κυρίως η αδυναμία μου να του τα εκφράσω, τα κάνουν ακόμα και στο δικό μου το μυαλό να μοιάζουν πια με μια φαντασίωση από την οποία δεν μπορώ να απεγκλωβιστώ.Η σχέση μας ήταν επαγγελματική με ιεραρχική διαφορά ανάλογη της ηλικιακής μας (18 χρόνια μεγαλύτερος). Εγώ αμέσως μετά το τέλος των σπουδών μου, με μεγάλο ενθουσιασμό για το αντικείμενό μου και μια εργατικότητα που με έκανε να ξεχωρίζω. Δεν ήταν ο μόνος που με ξεχώρισε και με στήριξε από το επαγγελματικό μου περιβάλλον, για να αποδώσω εκεί τα συναισθήματα που άρχισα να νιώθω. Ούτε ήταν η εμφάνιση του που με προσέλκυσε. (Δεν ήταν ο «ωραίος» σαραντάρης, αν θες, τουλάχιστον όχι αντικειμενικά). Απλά μια μέρα χωρίς να το καταλάβω άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ο ενθουσιασμός με τον οποίον δούλευα σαν τρελή, η χαρά που με πλημμύριζε μετά από οποιαδήποτε κουβέντα μας και άλλα τόσα δεν δικαιολογούνταν από το ότι μου άρεσε η δουλειά μου. Ήμουν ερωτευμένη και για κακή μου τύχη πολύ παιδί ακόμα για να μπορώ να προσεγγίσω ερωτικά έναν άνθρωπο μεγαλύτερό μου, που μάλιστα η επαγγελματική μου εξέλιξη εξαρτιόταν από αυτόν σε μεγάλο βαθμό. Δεν είχα τρόπο να το κάνω. Έτρεμα στο ενδεχόμενο ότι θα τον χάσω από τη ζωή μου έστω με τον τρόπο που υπήρχε. Εκείνος με συμπαθούσε πολύ, με εκτιμούσε και με ξεχώριζε φανερά. Επεδίωκε να είναι μαζί μου στο πλαίσιο της δουλειάς και να συζητάει μαζί μου για διάφορα θέματα. Αλλά δεν μου είχε δώσει το δικαίωμα να τον προσεγγίσω με άλλον τρόπο. Κι εγώ δεν του έδειξα ποτέ πόσο πολύ ήθελα να τον προσεγγίσω με άλλον τρόπο. Ο μόνος τρόπος που είχα ήταν να μένω εκεί για να μην τον χάσω από τη ζωή μου. Τα τελευταία χρόνια εκείνος είναι επίσημα δεσμευμένος πια (ενώ όταν ήμουν η «μικρή» που δεν μπορούσε να την πέσει στο «μεγάλο», ήταν φυσικά μόνος του) και εγώ εμφανίζω μια τελείως αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά και πασχίζω να αλλάξω επαγγελματικό περιβάλλον. Εκείνος δεν καταλαβαίνει γιατί, κι εγώ δεν συγχωρώ στον εαυτό μου το ότι τόσα χρόνια δεν του έδωσα να καταλάβει. Τελικά σε ποια από τις δυο κατηγορίες ανήκω; Μάλλον για τον Γκιωνάκη με κόβω.Ευχαριστώ για την υπομονή σας.Η… «φαντασιόπληκτη»