Ο τρόπος για να ζήσεις γενικά είναι να αμοίβεσαι για κάτι που προσφέρεις και για το οποίο υπάρχει ζήτηση. Συνέβη η ζήτηση να πάψει - νομίζω - από την κοινωνία των γυναικών που επέμεναν να παράγουν χειροποίητα προϊόντα. Σαφώς κι είχαν να αντιπαλέψουν τον ανταγωνισμό αλλά κυρίως παραδόθηκαν στο συρμό της ευκολίας, αρρωσταίνοντας αυτές και τα νοικοκυριά τους υπό την επήρεια της τηλεόρασης. Η εξίσωση των χειροποίητων με τα βιομηχανοποιημένα πηγαίνει σε μια αναδρομή που ένα δυνατό μόνο μάτι θα ξεχώριζε τον προορισμό. Κι αυτός δεν ήταν η φθήνια αλλά η κακογουστιά-η σαπίλα! Για να χτυπηθούμε όπως με ένα κακό μεθύσι και να ποβγάλουμε εκ του μη έχοντος. Πώς συνερχόμαστε;;; Το Κράτος - ένα Κράτος Δικαίου μόνο - θα μπορούσε να είναι στοργικό βέβαια αλλά το Κράτος που δεν υπάρχει μαντάμ περιμένει να το δούμε μόνοι μας... και να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας... μπορεί να μας φύγει η ψυχή αλλά να το προσπαθήσουμε να παράξουμε κάτι που είναι Τέχνη και ως Τέχνη πρέπει να αμοίβεται κι όχι να το συγκρίνουμε με τα μαζικά προϊόντα.