#4. Χαίρομαι που κάνεις αυτή την ερώτηση γιατί ανοίγεις ενα τεράστιο θέμα. Σε καταλαβαίνω, έχω παρόμοια εμπειρία και κατηγορώ τον εαυτό μου κι εγώ, παρόλο που το διάστημα που ήμουν έγκυος δεν ένιωσα πως είχα καν την επιλογή να το κρατήσω. Ήμουν 17 όταν έκανα την έκτρωση και ήμουν έγκυος ακριβώς πάνω στις πανελλήνιες. Μου ήταν αδιανόητο να πω στου γονείς μου την αλήθεια, αφού εκείνη την εποχή στην Αθήνα ακόμα και το ότι μια μαθήτρια είχε σχέση ήταν κάτι σαν παράνομη δραστηριότητα, πόσο μάλλον να κάνει και σεξ. Τώρα πλησιάζω τα 40 και δεν έχω παιδί, και το χειρότερο είναι ότι προσπάθησα αλλά ποτέ δεν ήρθε.Δεν είχα καθόλου τύψεις όταν συνέβη, ήμουν πολύ συνειδητοποιημένη ότι επρόκειτο γαι απόφαση-μονόδρομο, και πίστευα πως αν οι εκτρώσεις είναι νόμιμες, οπωσδήποτε οι περιπτώσεις σαν τη δική μου είχαν συμβάλλει στο να νομιμοποιηθούν. Είναι πολύ νωρίς για μια ανήλικη να γίνει μητέρα και τι θα συμβεί με το μέλλον της και τις σπουδές της?Φτάνοντας τα 30 και βλέποντας πως το να αποκτήσεις παιδί μπορεί να μην είναι στο χέρι μας σ'αυτή τη ζωή, άρχισα να αναθεωρώ, και τότε ήρθαν και οι τύψεις. Τότε σκέφτηκα πως όταν γεννιόταν το παιδί θα ήμουν ήδη 18, πως το πανεπιστήμιο τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο να το βγάλεις αν είχες και μια επιπλέον υποχρέωση παράλληλα, σκεφτόμουν πόσος χρόνος πήγε χαμένος στις καφετέριες....και εν τέλει πόσο πιο ευτυχισμένοι θα ήταν και οι γονείς μου αν είχαν ένα εγγονάκι.Τότε σκέφτηκα πως είναι δυνατόν να απευθύνεται μια νέα κοπέλα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο ζητώντας έκτρωση και 1. να μην ειδοποιούνται οι γονείς αφού είναι ανήλικη και 2. να μην υπάρχει κανένας απολύτως μηχανισμός να βοηθήσουν την κοπέλα να αναλύσει την κατάσταση και να αποφασίσει αν η έκτρωση είναι πραγματικά αυτό που θέλει. Προσωπικά δρούσα υπό το καθεστώς φόβου και ντροπής, ότι είχα κάνει κάτι κακό. Η πιθανότητα να το κρατήσω δεν μου ειχε καν περάσει από το μυαλό, ούτε γι αμια στιγμή. Σαν να μη είχα καν το δικαίωμα. Νομίζω πως σε αυτό το σημείο θα μπορούσε να υπάρχει περισσότερη υποστήριξη στα νοσοκομεία, ώστε η κοπέλα να μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι αν θέλει μπορεί να το κρατήσει. Εγώ οπωσδήποτε το ήθελα, αλλά ένιωθα πως δεν έχω εγώ το δικαίωμα να αποφασίσω, αλλά οι γονείς/σχολείο και έτσι δεν σκέφτηκα καν την πιθανότητα να διεκδικήσω απέναντι στους γονείς μου να κρατήσω αυτό το παιδί. Αν το είχα κάνει θεωρώ πως θα με είχαν στηρίξει.
