#2 Για το θάνατο (όπως και για τον έρωτα, τυχαίο, δε νομίζω...) υπάρχει η maistream άποψη για το πώς πρέπει να αισθανόμαστε, πώς πρέπει να φερόμαστε, πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Αυτές οι απόψεις αλλάζουν ανά εποχή και κοινωνία, εντούτοις είναι πάντα εκεί πίσω από τις πράξεις μας και πίσω πολλές φορές και από την εξέλιξή μας. Ας πούμε, στην αρχαία Ελλάδα, ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης του φόβου του θανάτου, ήταν η επίτευξη της υστεροφημίας. Το Μεσαίωνα, η κατάκτηση της θέσης στον Παράδεισο (όπως τον εννοούσανε τότε), και η άρνηση της επίγειας απόλαυσης, προς χάρην της ουράνιας βασιλείας. Να το επεκτείνουμε κι άλλο: Οι εξτρεμιστές μουσουλμάνοι των ημερών μας, πεθαίνουν ουσιαστικά για να νικήσουν το θάνατο μέσα από τις "ηρωικές" τους πράξεις, οι οποίες θα τους εξασφαλίσουν την αιώνια ζωή.Η Λένα μιλάει σωστά: Πράγματι, ο φόβος του θανάτου είναι εργοστασιακή ρύθμιση, και ο συνακόλουθος πόνος, επίσης. Ειδάλλως, δε θα τρώγαμε, δε θα ανανπνέαμε, γενικώς, δε θα υπήρχαμε.Εσύ, τώρα, νομίζεις ότι δεν έχεις φόβο του θανάτου, αλλά έχεις: Απλώς είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο τον βιώνεις. Αντί να ακολουθήσεις το mainstream ρεύμα που λέει: Πρέπει να είμαστε αρνητικοί σε ό,τι μας προκαλεί φόβο του θανάτου, και να το αποφεύγουμε, κάνεις το αντίθετο: προκαλείς εσωτερικά τον εαυτό σου σε ένα, ας το πούμε, παιχνίδι υπέρβασης, και αποδεικνύεις στον εαυτό σου ότι είσαι πιό δυνατος/η από το φόβο του θανάτου.Τα καλά νέα: Ο φιλόσοφος Επίκουρος (που, αν δεν τον έχεις διαβάσει, πρέπει οπωσδήποτε), θα συμφωνούσε μαζί σου. Και αυτός θεωρούσε ότι αυτή η στάση είναι η πλέον ανακουφιστική απέναντι στο θάνατο.Τα κακά νέα: Όσο συνεχίζεις να είσαι σε άρνηση του λόγου που προκαλεί αυτή σου τη στάση (ο οποίος *είναι* ο φόβος του θανάτου), κινδυνεύεις να πιέσεις τον εαυτό σου σε όρια και καταστάσεις που σε ξεπερνούν, με αποτέλεσμα να ζήσεις πολύ ανώφελο πόνο, και στη χειρότερη να πεθάνεις κατά λάθος, που κρίμα είναι. Ο κόσμος είναι τίγκα στους φοβισμένους ανθρώπους. Καθένας που έχει το ειλικρινές θάρρος να βλέπει αλλιώς τα πράγματα, είναι πολύτιμος/η.
