Προτείνεις μια αντιμετώπιση ιδανικών προθέσεων και συναισθημάτων (και άλλων ιδανικών...) που στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, αμφιβάλλω πολύ για την αποτελεσματικότητά της, καθότι η τελευταία προϋποθέτει την ύπαρξη των ιδανικών αυτών σε αμφότερες πλευρές. Εδώ καλά-καλά δε γνωρίζουμε αν υφίστανται μονόπλευρα. Δεν είπα να θυμώσει, που θα ήταν πολύ λογικό και αναμενόμενο και ποιός θα την κατηγορούσε(;). Αλλά να πάρει τα μέτρα της - αρχικά καλοπροαίρετα, συζητώντας μαζί της. Και αν η αδερφή την αγνοήσει, να αντικρούσει με τη στάση της την συμπεριφορά της αδερφής. Πάντως, οπωσδήποτε - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ή διαδοχικά - να μην επιδείξει αποδοχή και ανοχή στη συγκεκριμένη συμπεριφορά, να υψώσει κάποιον τοίχο. Και, βέβαια, αν το πρόβλημα κλιμακωθεί αντί να υποχωρήσει, αυτό εξ' ορισμού σημαίνει άσχημη έκβαση στη σχέση τους (ψυχρότητα και απομάκρυνση, στην καλύτερη). Πέραν αυτού, το πρόσωπο που δημιουργεί πρόβλημα δεν είναι μια άσχετη, για να μην γνωρίζει η γράφουσα τί μπορεί να κάνει πάνω-κάτω μαζί της, περίπτωση που πιθανόν να μην μπορούσε να κάνει και τίποτα. Αντιθέτως, είναι ένα πρόσωπο δικό της που γνωρίζει πολύ καλά, έχει βιωματικό παρελθόν και ιστορία μαζί του, καθώς και το περιβάλλον της/τους.Αν αυτή η συμπεριφορά (της αδερφής) ξεκινά από τα παιδικά τους χρόνια - πράγμα που υποδηλώνει ότι αναμφίβολα οι γονείς φταίνε (η ρίζα του κακού είναι ένα διαφορετικό θέμα, καλό θα ήταν η κοπέλα να την αναζητήσει) -, η αποστολέας έχει μεγαλώσει και ζει σε ένα τοξικό οικογενειακό περιβάλλον, το οποίο έχει επηρεάσει μάλλον και τις δύο, αλλά, και πάλι, στην αδερφή της θα πρέπει να εστιάσουμε κυρίως ως πρόβλημα διότι αυτή επιτίθεται τώρα και αυτή αναπαράγει τον ανταγωνισμό. Επομένως, όλα αυτά μου δίνουν την εντύπωση, αν όχι τη βεβαιότητα, ότι τα λόγια και οι συναισθηματισμοί εδώ θα έχουν ακόμα λιγότερες πιθανότητες θετικής επίδρασης.Τέλος :1) Δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα τα περί "συμμαχιών" του μέλλοντος... Σαν πολύ εργαλειακή αντιμετώπιση μου ακούγονται, ακόμα κι εμένα (lol)! 2) ΑΝ η αδερφή πάθει μετάλλαξη ή της έρθει επιφοίτηση μετά από δεν-ξέρω-πόσα-χρόνια, τί σημασία έχει και ποιά διαφορά κάνει για το παρόν; ΚΑΜΙΑ. Στο παρόν ζούμε πάνω και πριν από όλα. Αύριο δεν ξέρουμε καν αν θα υπάρχουμε.ΑΝ η Ελλάδα κατορθώσει να εξομαλύνει την οικονομική της κατάσταση μετά από δεκαπέντε χρόνια, όλη αυτή η μιζέρια με α) το σκεπτικό της δυσπιστίας και την ψυχολογία της ανασφάλειας, β) την απόσυρσή μας από πρακτικά σχέδια, επεκτάσεις, αγορές, γ) τις μεγάλες επιφυλάξεις μας για αισιόδοξη προοπτική, και δ) τους φόβους μας για ένα πολύ χειρότερο μέλλον, με τα οποία αντιμετωπίζουμε τώρα την κρίση, δε θα πάει χαμένη; Κοιτώντας πίσω τότε, θα βλέπουμε τον εαυτό μας και θα λέμε "Ε, τί βλάκες που ήμασταν και δεν είχαμε επενδύσει συναισθηματικά στην ελπίδα! Xάσαμε τόσα χρόνια ανεμελιάς!"; Ρεαλιστικό; Φυσικό;