Καλά τα λες. Πράγματι, δε μπορούμε να ξέρουμε το συναισθηματικό προφίλ της αδερφής. Αλλά συνήθως, και τονίζω το συνήθως, βαθιά μέσα μας, ξέρουμε τί συμβαίνει. Μπορεί να μην έχουμε τα λόγια να το εκφράσουμε, αλλά το αισθανόμαστε ότι η αδερφή μας δε φταίει, δε θα μπορούσε, δε γίνεται να φταίει όταν, τυχαίο παράδειγμα, πήρε καλύτερους βαθμούς στο σχολείο, και τώρα οι γονείς μου μου το χτυπάνε. Για αυτό και προτείνω αυτό που προτείνω, ποντάροντας εκεί. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει, μπορεί η άλλη να θυμώσει και χειρότερα, γιατί, όπως εσύ, θα μπορούσε να εκλάβει ότι η άλλη τη θέλει για "σύμμαχο" και άρα "εργαλείο".Εντούτοις δεν το εννούσα καθόλου έτσι. Η ισχύς εν τη ενώσει είναι μία πολύ σημαντική πλευρά των σχέσεων, και δεν είναι καθόλου υποβιβαστική. Κατά την άποψή μου πάντα. Δε σημαίνει ότι δεν αγαπώ τον άλλο, δε σημαίνει ότι τον θέλω στη ζωή μου γιατί φοβάμαι να είμαι μόνος μου, δε σημαίνει ότι τον βάζω μπροστά να κάνει εκείνος/η αυτό που εγώ δε μπορώ να κάνω. Σημαίνει ότι καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο, και αντιμετωπίζουμε κάποιο πρόβλημα από κοινού. Αν οι αδερφές "συμμαχούσαν" κατά αυτό τον τρόπο, δε θα έπαιρνε τους γονείς να συνεχίσουν το παιχνίδι "καλό κορίτσι-κακό κορίτσι", και θα έβγαιναν και οι δύο κερδισμένες. Ενώ τώρα, βγαίνουν και οι δύο χαμένες. Και φυσικά στη ζωή μας, τόσο αθώα, όσο και υστερόβουλα, θέλουμε να κερδίζουμε, διότι το να χάνουμε συνεπάγεται πόνο, επιπρόσθετα προβλήματα, και δυσκολίες. Και σε αυτή την περίπτωση των δύο αδερφών, ανώφελες. Και στο παρόν, αλλά κυρίως στο μέλλον. Διότι το μέλλον, μπορεί μεν να μην το ζούμε, αλλά το χτίζουμε με βάση το παρόν.Τέλος, μπορεί η Ελλάδα και η οικονομική κατάσταση να χειροτερέψει, να σε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο και να πεθάνεις την άλλη μέρα, ή να γίνει μια ηλιακή καταιγίδα και να καταστρέψει τη Γη. Είναι πιθανότητες. Άλλες μικρότερες, άλλες μεγαλύτερες. Δε γίνεται όμως να δρούμε και να σκεφτόμαστε βάσει του χειρότερου σεναρίου. Όταν επενδύουμε σε μία σχέση, επενδύουμε διότι θέλουμε να έχουμε και στο μέλλον αυτή τη σχέση. Ειδικά αν πρόκειται για άτομο της οικογένειάς μας. Φυσικά μπορεί να συμβούν στο ενδιάμεσο ένα σωρό πράγματα. Αλλά αν σκεφτόμαστε έτσι, δε θα έπρεπε να κάνουμε σχέση με κανέναν.Μπορεί να σου ακούγονται πολύ χρησιμοθηρικά όλα αυτά: "Συμμαχώ", "επενδύω", "κερδισμένες και χαμένες", όμως είναι απλά η έκφραση του: καταλαβαίνω τί συμβαίνει και το αντιμετωπίζω. Διότι εδώ δεν έχουμε δύο ανθρώπους σε μια ελεύθερη κατάσταση, έχουμε δύο αδερφές, ίσως και πανομοιότυπες, τις οποίες οι γονείς προσπαθούν να πείσουν ότι όχι, μία πρέπει να είναι από πάνω, και μια άλλη από κάτω. Μονίμως. Και για να μπορούνε να ελευθερωθούν από αυτό, κάτι πρέπει να γίνει. Και αναγκαστικά πρέπει να το κάνουνε μαζί.