Ξεκινώ από το τελευταίο : Ο τρόπος που το προσεγγίζεις αποτελεί ιδεαλιστικό σενάριο. Ακόμα κι αν υποθέσουμε (γιατί δεν το ξέρουμε) ότι οι γονείς φταίνε αποκλειστικά για την σημερινή κατάσταση που περιγράφει η ερωτώσα, από πού κι ως πού προκύπτει ότι είναι ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟ να το αντιμετωπίσουν από κοινού με την αδερφή της; Ίσως μια χαρά μπορούν και η καθεμιά μόνη της, αν το θέλουν ή αν το προτιμούν έτσι. Αν, δε, οι προθέσεις τους ή/και οι απόψεις τους ως προς τους γονείς τους δεν συμπίπτουν, η καθεμία αναγκαστικά θα πρέπει να το διαχειριστεί μόνη της, όπως κρίνει και όπως μπορεί.Καθόλου χρησιμοθηρικά δε μου ακούγονται όσα λες. Κατανοητά και καλώς ενταγμένα στο σύνολο του σκεπτικού σου είναι όλα, κατά τις διευκρινίσεις που προσθέτεις. Συμφωνώ απολύτως με την πρόταση ότι το μέλλον το προετοιμάζουμε και το φροντίζουμε με βάση το παρόν. Στην οπτική για το παρόν είναι που φαίνεται να διαφωνούμε. Εσύ βλέπεις ότι, ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, η αποστολέας αξίζει να επενδύσει στη σχέση με την αδερφή της, για μια ομορφότερη μελλοντική προοπτική - και ωφέλιμη, γιατί όχι(;). Εγώ είμαι πολύ επιφυλακτική για τη συγκεκριμένη επιλογή ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΠΑΡΟΝ και τα δεδομένα που παρουσιάζονται για το παρόν, από το γράμμα. Πιστεύω ότι η ερωτώσα θα πρέπει να διερευνήσει εναργέστερα αν πραγματικά μπορεί να βασιστεί στην αδερφή της ή όχι. Και αν αποδειχτεί πως δεν μπορεί ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ, να μην το προσβλέπει ούτε για το μέλλον (ακόμα κι αν στο μέλλον αλλάξουν τα πράγματα - ούτως ή άλλως το μέλλον δεν είναι ποτέ κάτι που μπορεί να προβλεφθεί με βεβαιότητα).