Επειδή ακούω μουσική από τα γενοφάσκια μου, από την εποχή της κασέτας όταν βινύλιο δεν υπήρχε γιατί δεν υπήρχε το χρήμα να αγοραστεί για να μπει στο σπίτι και δεν υπήρχε και πικάπ για τους ίδιους λόγους, επειδή ευτύχισα να κάνω μιά πολύ μεγάλη συλλογή από βινύλια όλων των ειδών μουσικής και πολλών υποκατηγοριών τους, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα οτι η μουσική είναι μία, τα αυτιά πολλά, οι ώρες και τα λεπτά του χρόνου, αμέτρητα. Κάθε άλλη προσέγγιση της μουσικής με in και out, καθαρόαιμους και μη, ψαγμένους και άψαχτους είναι ελιτίστικη, επιδεικτική (για "γκομενάκια" και "αδαείς") και εξυπνακίστικη και καταντά βαρετή όπως κάθε "ταμπέλα" κατηγοριοποίησης των ανθρώπων.Κατανοώ απόλυτα το περιπαιχτικό και χιουμοριστικό ύφος του άρθρου αν και διαφωνώ με τη χρησιμότητα του. 1000 μπράβο για το σχόλιο του 14:17 αλλά όπως διαπιστώνω είμαστε μειοψηφία εδώ μέσα.