#7 Μικρή Λουλού, από εμένα, τρία που διάβασα τελευταία: Από Ελληνική Λογοτεχνία την Αιολική Γη του Ηλία Βενέζη, από all times classic, το Εκκρεμές του Φουκώ του Ουμπέρτο Έκο, και για να σου φύγει το βάρος, τα Βιβλικά Χαμόγελα του Τσιφόρου.#5 Όχι, όσο υπάρχει το οικονομικό και η σχέση εξουσίας (υπευθύνου-υπαλλήλου)στο ενδιάμεσο, δε μπορεί να είστε πραγματικά φίλοι, ούτε φυσικά και flirt buddies (ας μην το θίξουμε για τίποτα περισσότερο). Στην καλύτερη περίπτωση, μπορείται να έχετε καλές σχέσεις. Γιατί ουσιαστικά δεν μπορείτε να εμπιστευτείτε ο ένας τον άλλο ότι το μεταξύ σας είναι κάτι πραγματικά αληθινό: Αυτός πιθανότατα έχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι μπορεί και να είσαι ευγενική μαζί του για να ανέβεις επαγγελματικά ή οικονομικά (άσχετα αν ισχύει ή όχι), και εσύ θα έχεις το άγχος αν σε χειρίζεται ή αν πραγματικά εννοεί όσα λέει. Ακόμα και στην ιδανική περίπτωση που αμφότεροι είστε ειλικρινείς και σωστοί, με τα δεδομένα που αναφέρεις, δε μπορείτε να βάλετε το χέρι σας στη φωτιά για τον άλλο, οπότε η μεταξύ σας συνθήκη αναγκαστικά θα "χρωματίζει" και τη σχέση σας.#1 Ποιός θα το φανταζόταν ότι η περίπτωσή σου θα μου έφερνε στο μυαλό τον Καστανέντα;Ο Δον Χουάν, ο σαμάνος/μάγος του βιβλίου "Οι διδασκαλίες του Δον Χουάν", εξηγεί στο νεαρό φοιτητή (που είναι ο Καστανέντα): Η θέση στην οποία πρέπει να κάθεσαι σου δίνει δύναμη, όχι πόνο. Είσαι ευχαριστημένος εκεί, δεν υποφέρεις. Δε χρειάζεται να προσπαθήσεις για να σου αρέσει. Από τη στιγμή που χρειάζεται να προσπαθήσεις για να σου αρέσει κάτι, δε βρίσκεσαι στη σωστή σου θέση.Δεν ξέρω αν παντρεύτηκες στα 16, στα 26 ή τα 36. Πολλά αλλάζουν φυσικά από τη μία περίπτωση στην άλλη, όμως το μήνυμα που θέλω να σου δώσω είναι το ίδιο:Αρκετοί (αν όχι όλοι) έχουμε βρεθεί στη ζωή μας με το δίλημμα: Δε μου αρέσει εκεί που βρίσκομαι (σε πόλη; δουλειά; σχέση;). Φταίω εγώ, και πρέπει να προσπαθήσω να δω τα πράγματα αλλιώς, διότι μέσα σε αυτό που ζω υπάρχει κάποιο μάθημα που πρέπει να πάρω; Είμαι εγώ που είμαι η γκρινιάρα-μονίμως δυσαρεστημένη-σε άρνηση της συνθήκης της ενηλικίωσης...ή μήπως...δε φταίω, η κατάστασή μου είναι άσχημη, μπορώ και καλύτερα, και πρέπει να σταθώ στα πόδια μου, να το καταλάβω, και να πάω αλλού; Θα μπορούσαμε, πιό λακωνικά (όπως καταλαβαίνεις, είμαι πολύ λακωνικός άνθρωπος, λολ) να το πούμε: Άραγε μου αξίζει ή όχι αυτό που ζω; Καταλαβαίνεις τώρα γιατί πραγματικά δεν υπάρχει απάντηση; Έτσι όπως περιγράφεις τα πράγματα, κατ'εμέ, είσαι σε μία άσχημη κατάσταση, η οποία δεν έχει περιθώριο βελτίωσης, και άρα ανήκεις στη δεύτερη περίπτωση: Όχι, αυτός ο γάμος δεν είναι το μέρος στο οποίο μπορείς να προοδεύσεις (εσωτερικά και εξωτερικά) στη ζωή σου. Δε μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω, αν μπορούσες, θα το είχες κάνει, δέκα χρόνια τώρα, άσχετα αν φταίς ή φταίει.Τελευταίο: το "εκείνος δεν συμφωνεί λέει πώς εγώ το βλέπω έτσι και πώς δε μπορώ να νιώσω ευτυχία", μου χτυπάει μεγάλο καμπανάκι, διότι μου ακούγεται σαν επίρριψη στους δικούς σου ώμους των δυσκολιών της σχέσης, χωρίς όμως τα κατάλληλα επιχειρήματα και επεξήγηση, που οφείλουν να ακολουθούν τέτοιες βαρύγδουπες δηλώσεις, αν πραγματικά ο άλλος θέλει να πει κάτι, και όχι απλώς να γεμίσει τον άλλο άνθρωπο με ενοχές.
